Φανταστική εικόνα

19.2.2010

Το προηγούμενο Σάββατο με τη συνδρομή της τρέχουσας πραγματικότητας μπορούσε ο διαβάτης της πλατείας Συντάγματος να πλάσει με ευκολία την κάτωθι φανταστική εικόνα:

Στο κέντρο της πλατείας έπαιζε σύγχρονη ηλεκτρονική μουσική ο γνωστός μουσικός παραγωγός Μιχάλης Τσαουσόπουλος. Τα θεόρατα ηχεία μετέφεραν τη μουσική σε μεγάλη ακτίνα και προκαλούσαν αυτό το ιδιότυπο εσωτερικό κύμα της καταναλωτικής ευφορίας: δηλαδή η μουσική έμοιαζε να καταφάσκει ως προς την υποχώρηση των ανθρώπων-μυρμηγκιών μπρος στα περιβάλλοντα καταναλωτικά ερεθίσματα. Ταυτόχρονα όμως η μουσική έμοιαζε να είναι μια υπενθύμιση νεότητος, ένα εγερτήριο ξεχασμένων ροπών και συνηθειών. Οι διαβάτες περνούσαν μπροστά από το μουσικό σανίδι, την εξέδρα του παραγωγού σαν παραδομένοι στο μουσικό ρυθμό, στην αδιάκοπη πολιορκία των ρυθμικών βελών. Ούτε αντιστέκονταν ούτε την αρνούνταν.

Και ιδού η (εύκολη/δύσκολη) εικόνα της φαντασίας: οι διαβάτες να μην περνούσαν δίπλα από την εξέδρα κουνώντας απλώς πάνω κάτω το κεφάλι τους συντονιζόμενοι με τις επιταγές της μουσικής μόδας, αλλά να στέκονταν μπροστά από αυτήν και να άρχιζαν να λικνίζονται, να φτερουγίζουν ψυχικά και να τραμπαλίζονται. Να συρρέουν αδίστακτα και να συναθροίζονται ώσπου να σχηματιστεί ένα εκρηκτικό μείγμα ανθρώπινης έντασης και μουσικής ευδαιμονίας. Και να άρχιζε ένας αυθόρμητος χορός, ξαφνικός, απρόοπτος, μη σκηνοθετημένος, ένας χορός-έκπληξη, μαζικός, διαβολικός, τρικυμιώδης, να σκίζει τις συμβάσεις της ημέρας, τα στεγανά της πόλης, τις στενοτοπιές και τα πείσματα των καρδιών. Το πλήθος να το φαντάζεσαι να παίρνει έναν άλλο δρόμο ζωής, την κατεύθυνση μιας ανεξέλεγκτης δραστηριότητας, να παραιτείται από την κοινοτοπία, να γίνεται μια φλόγα βουερή, έτοιμη να ρίξει μέσα στα δίχτυα της κάθε ανυποψίαστο και να τον μεθύσει με την επήρειά της. Και πού πάει όλο αυτό; Στον επαναπροσδιορισμό των πάντων μέσα από το πρίσμα μίας και μόνης εμπειρίας, στην ανάταση, στην ανασύνθεση των ναρκωμένων κοινωνικών ιστών. Εικόνα που μόνο οι διαφημίσεις πλάθουν όταν πρέπει να δείξουν την υποταγή των πολλών στο θεό της νέας μόδας.

Λέξεις-σκαλιά: Η δύναμη της ένωσης. Η χαρά μιας απρογραμμάτιστης επαφής. Το ταξίδι της μουσικής. Η δημόσια ΄΄έκθεση΄΄, δίχως κόμπους, συστολές, φοβίες, αλλά με την παρρησία της όποιας παρουσίας. Ένα νέο κοίταγμα των πραγμάτων. Το να χαλάς το χαλί του κόσμου και ύστερα να το βάζεις πάλι στη θέση του. Μια επανεκκίνηση, όπως εκείνη των ΠιΣι. Ένα τράνταγμα. Μια παραίσθηση. Ένα μονοπάτι ουτοπίας. Μια υπόσχεση στιγμιαίας ηδονής. Η τρέλα της βίωσης αλλόκοτων στιγμών. Κάτι όπως αυτά και κάτι με όλα αυτά. Σαν το κρύο νερό ενός καταρράκτη που σε λούζει και σε ξαναβαφτίζει στη ζωή.

Έδωσα το χέρι στον παραγωγό που μου δάνεισε την εικόνα, ερεθίζοντας τη φαντασία μου. Μια στιγμή ονειρικής παρέμβασης στη σκηνοθεσία του χωροχρόνου. Ένα αίσθημα σβησμένης ευτυχίας, που ξαφνικά ανάβλυσε.

Δύσκολα το καταλαβαίνεις εάν έρχεσαι από άλλες υπόγειες διαδρομές.

Πέτρος Χριστοφιλίδης