Σταδιοδρομία

6.4.2010


(Ο Κώστας Καρυωτάκης ξανάγραψε την ξακουστή ΄΄Σταδιοδρομία΄΄ του μεταφέροντάς την στους σύγχρονους κοινωνικούς όρους ύπαρξης του ποιητή και της ποίησης. Συναντηθήκαμε τυχαία στον Μεγαλοπαρασκευιάτικο Επιτάφιο και μου έβαλε ένα αντίγραφο στην τσέπη.)

Σταδιοδρομία

Τις νύχτες, θα κάνω, τις σκέψεις
ιλουστρασιόν χάρτινες λέξεις.

"Θυμίζει Κάφκα, Κιτς και Τζόις"
θα λέει στα ψιλά η Άθενς Βόις.

Φίλιπ Ροθ και Σαραμάγκου
και παραδίπλα η αφεντιά μου.

Ό,τι ελεύθερος χρόνος μού μένει
στης Τέχνης θα τρώγεται τα τεμένη.

Σαν τα αλόγατα που ψάχνουν σανό
θα βόσκουμε όλοι στον ΄΄Ιανό΄΄.

Εκεί θα κάθονται -σαν άγνωστοι- όλοι
με πόζα, πίνοντας το βιτριόλι.



Γεμάτη τίτλους η βιτρίνα
τι 'ν' τα δικά μου μπρος σ' όλα κείνα;

Στους άλλους τα λόγια μου θα'ναι χυμένα
μα θα με τρώει: άραγε τι θα πουν για μένα;

Κι όλο και κάποιοι θα μιλούν γι' άλλους
τους ΄΄εστεμμένους΄΄ και τους μεγάλους.

Θ' αναγνωρίζουν στους άλλους αξία,
στων λογο-ειδών την επιμειξία.

Κι εγώ θα μαζεύω ό,τι εγράφη,
"αν κάπως ήρεσα εις το σινάφι".

Που είναι πνιγμένο προφανώς σε άλλα βάθη -
ξεφυλλισμένος, θάπτομαι ζωντανός στο ράφι.

Θηρεύοντας μια μικρή τιμή
θα μ' έχουν κάψει πίκρες, καημοί.

΄"Χαμένες" δόξες θα θηρεύω
κι ούτε θα νιώθω πως χηρεύω.

"Ταχυφλεγείς κι επιπόλαιαι κρίσεις"
σε σπρώχνουν κάποτε να δακρύσεις.

Στην αγορά ''κάτι'' και πάλι θα γυρεύω
σχέδια νέα -από γινάτι- θα μαγειρεύω.

Είμασταν νέα, λευκά, σφριγηλά αλογάκια
πίνουμε ωραία, ''πνευστά'', απατηλά λογάκια.

Σαν τ' αλογάκια πολύ πριν προτού γεράσουν
άμαξες τίτλων χιλιάδων θα μας προσπεράσουν.

Νέοι-παλιωμένοι θα μας πουλάει ο Σπανός
φρεσκοσιδερωμένοι θα μας κρεμάει ο Ιανός.

Δόξες διάρκειας Ρίου-Αντιρρίου
κάπως στριμώχνονται στου Παπασωτηρίου.

Στου Ελευθερουδάκη όμως τα φανάρια κάτω αν μπείτε,
το ένα ΄΄τέκνον΄΄ εις την νιοστί κλωνοποιείται.

Θηρεύοντας κλαδί αιωνιότητας
σπατάλησα το λάδι της νεότητας.

Θηρεύοντας κι εγώ να εκ-δώσω κάτι
μαρτύρησα με όξον και αλάτι.

Οι νύχτες, θα φεύγουν, οι σκέψεις
τα χρόνια, οι ιδέες, οι λέξεις.

Θα φεύγουν διαβίου, και θα'ναι η καρδιά μου
φειγβολάν της Σταδίου, που επάτησα χάμου. -

Π.Χ.