Στίχοι και οικονομική πραγματικότητα

9.3.2010

(Ήθελα να το διαβάσω το Σάββατο 6.3.2010 στο μαγαζί όπου Κ. Μάντζιος και Κ. Ντίνου, αλλά δεν ταίριαζε με την ατμόσφαιρα.)

Ελλάς Ελλήνων Ελεεινών (αντί Ελλάς Ελλήνων Δανειστών)

Ο Έλλειμμας, ο Έλληνας, το έλλειμμα κι αν έλυνε
σε νέο έλος θα έλιωνε και ΄΄έλεος΄΄ θα έλεγε (σημ.: η λέξη που του ανήκει)

Αλί, αλί, στο έλλειμμα διάλειμμα, ρε διάβολε,
ελεύθερο δεν έλαχε, κι αν έλθουν νέες ζαβολιές,

ελπίδα δεν ελαύνεται κι ελευθεριά δεν έλκεται
σαν ένα ελατήριο το έλλειμμα επανέρχεται

Αλλά η ελίτ ελίσσεται, πάντα ΄΄ελλιμενίζεται΄΄
όσο κι αν κρίμα κι άδικο, (ελ)λείπει απ' το ελληνάδικο;



Αλί, αλί, Ελεούσα μου, τους Έλληνες ελέησε
των ελεεινών τα έλκη τους έλα, εμπρός, ελάφρωσε

Έλα, πάρε την έλλειψη κι όλα τα ελαττώματα
τα περιττά ελλείμματα κι όλα τα περιττώματα

Ελλάς είναι τα έλατα κι όλοι οι ελαιώνες
της Άρτεμης η έλαφος, τα Ελγίνεια στους αιώνες

Για μιαν Ελένη έλιωσαν οι Έλληνες την Τροία
για ένα έλλειμμα έλεγχος, που'φτασε... δεκατρία

(Δεν είναι η Ελένη / που σε περιμένει / μια ζωή χαμένη / τρέχει ολοταχώς / στην πολιορκία πέφτει πάντα η Τροία / βγάλε την τελεία / ψάξε για το πώς.)

Ελλάς Ελλήνων Δανειστών και Δανειοδεμένων
λαλούν τα σπρεντς, μετρούν τα σεντς, κι αλί των χρεωμένων

Έλα δραχμή στον τόπο σου, που έγινες μνημείο,
ρίξε ροχάλα σε Όλι Ρεν και έμπα στο ταμείο

Ελλάς είναι τα έλατα κι όλοι οι ελαιώνες
Ελλάς οι ελεγείες μας μπρος απ' τους Παρθενώνες

Ο πας μη Έλλην βάρβαρος, που'τρωγε βαλανίδια
βαλάντωσε ο Έλλειμμας κι έχασε τη βολή του
με άδεια τα βαλλάντια με άδεια τα ταμεία
κανόνια θα βαρέσουνε και Βατερλώ θα γίνει
(βάι βάι βάι βάι βάι)

Ελλάς είναι τα έλατα κι όλοι οι ελαιώνες
αν ήταν εύκολη η ζωή, θα κράταγε αιώνες

Μ' απόψε γίνε δάνειο, χρέος και θηλιά
η πιο θανατερή αγκαλιά απόψε γίνε

Ένα δάνειο ζητούσα για να ζήσω
μια σταγόνα απ' το δικό σου το κρασί
σαν επαίτης στην αυλή σου γονατίζω
να ποτίσω την ανάγκη μου μισή

Έπεσα στα δάνειά σου και χρεώθηκα βαριά
με κερνάς πικρά ποτήρια κι όλο σφίγγεται η θηλιά

Τριαντα-θηλιά με αγκάθια
η αγάπη σου
στάλα στάλα εγώ το παίρνω
το φαρμάκι σου

Μια ζητάω, δυο το βρίσκω, τρεις με χρέωσες
πάνω στ' άρμα σου εμένα πάντα μ' έδεσες

Στην καρδιά και στο μετάξι
δεν χωρούν ελλείμματα
σαν ζητιάνος πάντα μοιάζεις
με χλιδάτα ενδύματα

Πες μου πού πάνε τα λεφτά
σαν μπαίνουν μες στην αγορά
πες μου πού πάνε
από ποιους χύνονται κρουνούς
και μας αφήνουνε φτωχούς
πες μου πού πάνε [...]

Διά την παρωδίαν

Πέτρος Χριστοφιλίδης