Ανοιξιάτικες εντυπώσεις

22.3.2010

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 14.3.2010

ΝΥΧΤΕΣ ΕΞΟΔΟΥ - ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ.

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ Α. Ένας αξιωματικός ανεβαίνει σε ένα βάθρο και απευθύνεται στους νεοσύλλεκτους δίδοντάς τους οδηγίες και κάνοντάς τους συστάσεις για τη συμπεριφορά τους. Ύστερα από 25 ημέρες εγκλεισμού και μετά τη βάφτισή τους την ημέρα της ορκωμοσίας τους, είναι έτοιμοι να ξεχυθούν στα σοκάκια της μικρής επαρχιακής παραθαλάσσιας κωμοπόλεως. Η νιότη ετοιμάζεται να ξεχυθεί και να γευτεί τους καρπούς της ζωής. Αυτό δίνει λαβή στον αξιωματικό να προβεί σε έναν φλύαρο απολογισμό και της δικής του ζωής. Η διαφορά ηλικίας και φάσης κάνει τη διαφορά θέασης της ίδιας της ζωής.

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ Β. Ένας άνδρας χήρος έχει καταλάβει το ήμισυ του συζυγικού κρεβατιού και περιγράφει τα νέα της ημέρας του στο φάντασμα της νεκρής γυναίκας του. Ζει τη νύχτα ζωντανός και όχι κοιμώμενος προκειμένου ίσως να μην παγιδευτεί στους εφιάλτες του σκοταδιού της. Ζώντας την έτσι, νιώθει πως ζει ενεργός, με τις συνθήκες τού άλλοτε, μη διαταραγμένες από την επέλευση του θανάτου, και να η απόδειξη, δίπλα του ακόμη στέκεται και τον ακούει υπομονετικά η τεθνηκυία σύζυγός του. Κάποια άγνωστη γυναίκα κάνοντας λάθος, τον χτυπάει τηλεφωνικά μέσα στα βάθη της νύχτας. Η ανθρώπινη επικοινωνία θέλει να υπερβεί το φόβο της μοναξιάς και για το λόγο αυτόν το λάθος ευπρόσδεκτον.

....................................

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. Στη σάλα του παλαιού νεοκλασικού καθόμαστε ύστερα από την παράσταση. Ψηλοί οι τοίχοι, με ορισμένα εντυπωσιακά πορτρέτα. Ο Γιώργος Μανιώτης σέρνει μακρείς συλλογισμούς. Αστράφτουν τα δόντια της Αννίτας Δεκαβάλλα σε κάθε της χαμόγελο. Ο Τάκης Βουτέρης είναι αποκαμωμένος και το σώμα του έχει παραδοθεί στη νάρκωση του βάρους. Έπαιξε και τους 2 μονολόγους με γρηγοράδα εφήβου και ρυθμό καλπάζοντα. Κάπου κάπου κόβει και ράβει την σύντομη κουβέντα ο Δαβίδ Ναχμία. Τρώμε ένα κομμάτι γλυκό. Βγαίνουμε έξω και μας χτυπάει στο πρόσωπο το ελαφρύ αεράκι της νύχτας. Ο Δαβίδ Ναχμία ανάμεσα στα άλλα της μουσικής του καριέρας, επαινεί τον Μενέλαο Λουντέμη, που είχε γράψει, λέει, 48 βιβλία. Πόσους θησαυρούς κι εκπλήξεις κρύβει στ' αλήθεια το παρελθόν!

ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 18.3.2010

Ο Σταύρος Μπένος μάς κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Το ΄΄Διάζωμα΄΄ έχει θέση για όλους μας. Για όλους εκείνους που ονειρεύονται να δουν ένα εγκαταλελειμμένο θέατρο αναστυλωμένο/αναστηλωμένο. Περιμένουμε τους ΄΄κουμπαράδες΄΄ για να αφήσουμε τον οβολό μας.

Στο Μέγαρο Μελά σε εκδήλωση προς τιμήν της Λίνας Βλάχου - Κάσδαγλη. Έγραφε ως Ροζελάντια στη ΄΄Διάπλαση των παίδων΄΄. Ήταν μια πολύ αφοσιωμένη μητέρα, μια ΄΄μαμά μαμένια΄΄, όπως είπε χαρακτηριστικά η Τζένη Μαστοράκη. Ο Δημοσθένης Κοκκινίδης πήρε πρώτος το λόγο και θυμήθηκε πώς έκαναν την πρώτη ΄΄γνωριμιά΄΄, καθώς η Λίνα Κ. πήγαινε σε πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις, ανάμεσα στις οποίες και στις εκθέσεις του ζωγράφου. Μίλησε και ο Τίτος Πατρίκιος, που εξήρε το καλλιτεχνικό σαλόνι των Κασδαγλαίων. Συγκίνησε σίγουρα το κοινό ο κος Αγαπητίδης, ειδικά όταν κατονόμασε εκείνα τα Διαπλασόπουλα που πιάσαν θέση πρόσφατα εκτός του κόσμου τούτου.

Στο Εθνικό Θέατρο, σε α΄ ανάγνωση ενός έργου του Δημήτρη Αλεξάκη, υιού του Βασίλη Αλεξάκη. Το έργο το ακούσαμε σε αποσπάσματα. Είναι ακόμη υπό διαμόρφωση, μου λέει ο γράφων Δ.Α. Θα εκδοθεί σύντομα από τον ΄΄Εξάντα΄΄. Το έργο ομιλεί για την μετα-τσερνομπιλική Ρωσία. ΄΄Διάβασα πάμπολλες μαρτυρίες μετά το Ολοκαύτωμα΄΄, μου λέει ο Δημήτρης Αλεξάκης. Κάθομαι δίπλα στον ηχολήπτη. Μπροστά μου η Σίσσυ Παπαθανασίου, με γκρίζα ζακέτα. Κοιτάζω τα χαρτιά πάνω στην κονσόλα του ηχολήπτη. Σε κάποιο σημείο λέγεται: ΄΄Ο κομμουνισμός πέθανε από καρκίνο στο στόμα΄΄ και αλλού: ΄΄Ο κομμουνισμός πέθανε από σιωπή΄΄. Ή κάπως έτσι. Το κοινό νεανικό, σπορτίφ, φοιτητικό, μετα-φοιτητικό. Σαν να έχουν συγκεντρωθεί οι τρόφιμοι Δραματικών Σχολών.

Γενικό συμπέρασμα: Η ζωή είναι ωραία, μα πάνω από όλα στους χρόνους της νιότης. Οι διαστάσεις ενός ανθρώπου: όταν παλεύει ως καλής φιλοδοξίας Αλεξάκης για άνοδο και αναγνώριση, όταν φημισμένος ων κρατάει ως σοφός Μπένος ένα μεγαλόπνοο όραμα, όταν αφήνει ως Λίνα Κάσδαγλη τη στάχτη της σοβαρής φλόγας και σεμνότητάς της. Το υπαρξιακό άγχος πλαταίνει στις τελευταίες στροφές της ζωής. Χθες, 21.3.2010, στην υμηττιώτικη ταβέρνα του Μπουρδάκη, σαν να καθόταν δίπλα μας ο ήρωας του 2ου μονολόγου και σιωπηλός άκουγε τις καντάδες. Η πρώτη του φράση ήταν ΄΄Έχασα πριν από 12 μήνες τη γυναίκα μου και...΄΄. Το ΄΄καταλαβαίνετε΄΄, το προσθέτουμε εμείς για να ολοκληρωθεί η συνεννόηση.

Πέτρος Χριστοφιλίδης