Ψαράκι της Μονεμβασιάς

19.3.2010

ΨΑΡΑΚΙ ΤΗΣ ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑΣ

Εκεί που ο Ρίτσος έριχνε
τις σπίθες του ματιού του
εκεί ένας πρίγκιψ έστησε
θρόνο του παλατιού του.

Μέσα σε αμόλυντα νερά
ψάρια γελούν πλεούμενα
ήλιος δοξάζει τη χαρά
στης πλάσης τα πετούμενα.

Αλλά βαρκάρηδες λιγνοί
βυθών αγνώστων πράκτορες
ρίχνουνε δίχτυ και σχοινί
θηράματος εισπράκτορες.

Κόβουν της θάλασσας τ' ανθούς
νομίσματα ασημένια
ρίχνουνε βόμβες στους βυθούς
ξυρίζουνε τα γένεια.

Αιχμάλωτοι οι θησαυροί
μπαίνουνε στα φορεία
ποια μοίρα θά 'ρθει να τους βρει
ποια μάχαιρα-ιστορία.

Εις την οδό της Αθηνάς
μες σε ναό της Αγοράς
πλέον πλειστηριάζονται
μες σε βωμό της συμφοράς.

Η τελευταία ανάσα τους
κοκκάλωσε στο βλέμμα
σε παγωμένο μάρμαρο
μωρά τα κοιτά παρθένα.

Ψαράκι της Μονεμβασιάς
με μαυρισμένο μάτι
στη δίνη κοσμοχαλασιάς
αίμα θα πιεις κι αλάτι.

Με μια τραχιά βαθιά τομή
μοιραία ξεκοιλιάζονται
κι όλες οι ίνες των βυθών
στον πάγκο ευθύς ξεβράζονται.

Ψαράκι της Μονεμβασιάς
μέσα στο σκλαβοπάζαρο
χέρι σκληρό της σιχασιάς
σε βρέχει -Χάρου- άχαρο.

Πέρασες κάμπους και βουνά
ξεριζωμένο κι άνευρο
τώρα πάνω απ' τα κάρβουνα
πέφτει φωτιά και άλευρο.

Οι σάρκες σου λευκά πουλιά
πέφτουν αργά μες στα στομάχια
τα κόκκαλα ράγιες γυμνές
θρέφουν τις γάτες στα χωράφια.

Εκεί που η μέρα έριχνε
τα δίχτυα του ματιού της
μια μικρομάνα έδειχνε
την κλίνη του παιδιού της.

Θά 'ρθει καιρός που ο πρίγκιπας
μόνος σαν τροχονόμος
στων θαλασσών τα ρεύματα
άδειος θα είναι ο δρόμος. -

Πέτρος Χριστοφιλίδης