Μια βραδιά βραβείων

10.3.2010

Μια είδηση στα ψιλά σε κάποια εφημερίδα και η επιθυμία για κάτι απλό, ποιοτικό και χωρίς ιδιαίτερο κόστος την τελευταία μου βραδιά στην Αθήνα (ευτυχώς έχει ακόμα αρκετές τέτοιες ευκαιρίες η πόλη) με έφερε Δευτέρα βράδυ στο θέατρο ΄΄Δημήτρης Χορν΄΄ της οδού Αμερικής για την τελετή απονομής των ομώνυμων βραβείων, για την ακρίβεια, του βραβείου ΄΄Δημήτρης Χορν΄΄ και του βραβείου ΄΄Μελίνα Μερκούρη΄΄ για τον/την νέο/νέα ηθοποιό της χρονιάς, αντίστοιχα. Βραβεία με χρηματικό αντίκρισμα αλλά και συμβολικό χαρακτήρα, καθώς οι νικητές και νικήτριες παραλαμβάνουν και διατηρούν για έναν χρόνο ένα προσωπικό αντικείμενο των δύο ιερών τεράτων του θεάτρου μας. Ψυχή της εκδήλωσης και, νομίζω, γενικά των βραβείων ένας άλλος μείζων θεατρικός, ο Σταμάτης Φασουλής.
Έξω το σκηνικό μάλλον μίζερο: εκνευριστικό ψιλόβροχο, η Πανεπιστημίου προσωρινά κλειστή. Νεαροί καλλιτέχνες με το χαρακτηριστικό casual στυλάκι μπαινόβγαιναν στο θέατρο. Μπήκαμε κι εμείς κι ενώ η εκδήλωση βρισκόταν κοντά στη μέση. Η πρώτη εικόνα όμως ήταν καταλυτική για τη συγκίνηση της βραδιάς: ο Χορν μαγνητοσκοπημένος από τις πρόβες του ΄΄Τίμωνα του Αθηναίου΄΄ κάπου στο 1978, στην τέλεια ωριμότητα και ισορροπία μεταξύ της νεανικής λάμψης και του σφρίγους που όλοι γνωρίζουμε μέσα από τα κινηματογραφικά του τεκμήρια και του «γηράσματος στο σώμα και στη μορφή» που έχουμε υπόψη μας όσοι τον θυμόμαστε στις λιγοστές δημόσιες εμφανίσεις του τη δεκαετία του 1990.
Αργότερα, ήταν η σειρά της Μελίνας. Επίκαιρη όσο ποτέ η μορφή της, δεκάξι χρόνια μετά την 6η Μαρτίου 1994 του φευγιού της, τέτοιες μέρες που περνάμε η απουσία της είναι ορφάνια πραγματική για την πατρίδα. Στην αρχή η Άλκη Ζέη να διηγείται προσωπικές στιγμές μαζί της έπειτα η προβολή μικρής ταινίας κατά την οποία η Μελίνα μιλά στην Μαργκαρέτ Ντυράς, στο Παρίσι του 1967.
Μετά από κάθε προβολή η ώρα των βραβεύσεων. Οι υποψήφιοι άγνωστοι σε μένα, το ίδιο, σε γενικές γραμμές, και οι παραστάσεις στις οποίες διακρίθηκαν - δεν είχα παρακολουθήσει ούτε μία. Στα λογύδρια μετά την απονομή η αμηχανία ήταν εμφανής: τι να πεις όταν μόλις έχουν εμφανιστεί στην οθόνη οι μέγιστοι;
Μέσα στην άγνοια προσώπων και πραγμάτων ένιωσα μια κρυφή χαρά για τις τελικές επιλογές: ο Οικονόμου προερχόταν από παράσταση του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, επί μήνες παρεπιδημούντος στα Τίρανα προ διετίας για τις ΄΄Τρωάδες΄΄, η Ασλάνογλου από παράσταση του δασκάλου Σπύρου Ευαγγελάτου. Η αμηχανία ξεπεράστηκε όταν και οι δύο βραβευμένοι αναφέρθηκαν στους δύο μαέστρους.
Ο πρώτος ήταν εκεί και έλαμπε, δικαιολογημένα. Ο δεύτερος, απών, πιστεύω να πήρε μια διόλου ευκαταφρόνητη χαρά μέσα στο βαρύ του πένθος.
Στο τέλος της βραδιάς οι παρέες των νέων συσπειρώθηκαν στα πηγαδάκια τους. Οι φίλοι μοίραζαν συγχαρητήρια. Αγχωμένες δημοσιογραφίνες προσπαθούσαν να συμπληρώσουν το ρεπορτάζ.
Βγήκαμε. Η νύχτα της Πανεπιστημίου, στην έξοδο από το θέατρο, πιστή στις καλύτερες παραδόσεις αυτής της πόλης, επρόκειτο να είναι πιο γλυκιά. Σχεδόν μαγεμένη...


Χρ. Απ.