To EAΠ

3.3.2010

Υπάρχει ένα Πανεπιστήμιο που λέγεται Ελεύθερο Ανοικτό και ύστερα από την ολοκλήρωση 12 Θεματικών Ενοτήτων, στο προπτυχιακό επίπεδο, σού χαρίζει έναν τίτλο σπουδών. Τον τίτλο βέβαια μετά κάτι πρέπει να τον κάνεις. Δηλαδή δεν τρως 4 τουλάχιστον χρόνια έτσι, στο όνομα της γνώσης ή επειδή ήσουνα παρακατιανός μην έχοντας πανεπιστημιακό τίτλο, δηλαδή ένας απλώς απόφοιτος Λυκείου. Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θέλουν μέσω του χαρτιού αυτού να μπουν στο Δημόσιο. Είτε με σειρά προτεραιότητας, προκήρυξη κ.λπ. είτε με γραπτό διαγωνισμό. Άλλος τρόπος δεν νομίζω ότι υπάρχει. Οπότε ακονίζουν τα όνειρά τους ο καθένας από μόνος του. Βέβαια τώρα με την κρίση ίσως αργήσει ο γραπτός διαγωνισμός και οι απόφοιτοι θα δουν για κάποιους μήνες τα όνειρά τους παγωμένα. Στην Ελλάδα πετύχαμε πλέον να μορφώνονται όλοι ή σχεδόν όλοι, γεγονός που έχει μεταβάλει τα δεδομένα της μορφωτικής κινητικότητας. Παλιά, ας πούμε τη δεκαετία του 1950, κυρίως τα παιδιά της ελίτ κατάφερναν να μπουν στο πανεπιστήμιο. Τώρα κι η κουτσή Μαρία δηλώνει νομικός. Αυτό βέβαια δεν είναι κακό. Ανεβάζει τη στάθμη του γενικού μορφωτικού επιπέδου. Από την άλλη όμως, ανεβάζει την ένταση του ανταγωνισμού και η θέση στο Δημόσιο είναι σαν το σφιχτό πράμα της Χάιδως. Μία σου και μία μου, που λένε. Ουδέν καλόν αμιγές κακού και αντίστροφα.
Βέβαια για να πάρεις αυτόν τον πολυπόθητο τίτλο, πρέπει να ιδρώσεις. Κατ'αρχάς, πρέπει να έχεις πρόσβαση στο Διαδίκτυο ώστε να μετάσχεις στην ηλεκτρονική κλήρωση. Ύστερα, πρέπει να τα σκας κάθε φορά που παίρνεις μιαν ενότητα, περίπου 700 ευρώ κοστίζει κάθε ενότητα. Ποπο, 700 ευρώ! Ολόκληρος μισθός για ένα μάθημα! Κατά τρίτον, πρέπει, λέει, να πηγαίνεις στις Ομαδικές Συμβουλευτικές Συναντήσεις (ΟΣΣ). Οι ΟΣΣ συμβάλλουν στη λεγόμενη γεωγραφική κινητικότητα. Δηλαδή εσύ από τα Πετράλωνα πας στο Μαρούσι ή στον Ταύρο, ο άλλος όμως από τη Μυτιλήνη πρέπει να πάρει το πλοίο της γραμμής. Αλλά, ξέρετε, τώρα στο Αιγαίο έχουμε και προβλήματα με τις γραμμές. Ε, τέλος πάντων, ας πάρει το αεροπλάνο ρε παιδί μου, δεν χάθηκε ο κόσμος. Στις ΟΣΣ ενώνουν τα χνότα τους ντόπιοι αστοί και επαρχιώτες. Δεσπόζει ο άμοιρος καθηγητής, που είναι τύχη τι φρούτο θα σου πέσει. Αυτός ο κακόμοιρος είναι στην ουσία συμβασιούχος, που πρέπει κάθε χρόνο να υπογράφει σύμβαση με το ΕΑΠ, να διαβάζει, να καθοδηγεί, να διορθώνει, και το σημαντικότερο, δέχεται και τα τηλεφωνήματα των φοιτητών μία φορά την εβδομάδα. Αφήστε που έχει να αντιμετωπίσει και τα περίφημα εγχειρίδια του ΕΑΠ, με τα μπουλετάκια τους, τις Δραστηριότητες και τις Ασκήσεις Αυτοαξιολόγησης, τις επιστημονικές περιγραφές, τις αφηγήσεις, τα μισόλογα. Πρέπει ο άμοιρος να δίνει και εργασίες, 3-4 σε κάθε ενότητα. Που σημαίνει να βρει την κατάλληλη βιβλιογραφία, να μοντάρει θέμα και βιβλιογραφία, να δώσει εξηγήσεις στην ΟΣΣ, να διορθώσει κ.ο.κ. Άσε που βάζει και τον βαθμό. Εκεί οι κλώσσες κάνουν έναν κύκλο και λέει η μία: εμένα μου έβαλε έξι, ο πούστης (το ΄΄πούστης΄΄ δεν το λέει). Εμένα λέει μια άλλη κλώσσα, μου έβαλε οκτώ, και γελά περήφανη. Η πρώτη γίνεται πυρ και μανία. Την πουτάνα, λέει μέσα της, γιατί οκτώ σε αυτό το πνευματικό έκτρωμα και έξι σε μένα; Και όπως καταλαβαίνετε, αρχίζει η ζήλεια και η ψώρα. Εγώ λοιπόν πολύ τους λυπάμαι αυτούς τους καθηγητές, που όπως μου έχει πει η αστεράτη φίλη μου η Αντιγόνη, υποαμείβονται. Αλλά λυπάμαι και τους φοιτητές, που ξοδεύουν το μισθό τους για να... αγοράσουν 3-4 βιβλία, 4-5 εκδρομές στα περίχωρα (βλ. ΣΕΛΕΤΕ στο Μαρούσι, ΕΣΔΔΑ στον Ταύρο, Εκπαιδευτήρια Πλάτων στα Γλυκά Νερά κ.λπ.), βιβλία του εμπορίου για τις εργασίες, αλλά και μπόλικες έννοιες. Αφήστε που οι καθηγητές κρίνονται κιόλας, και μάλιστα από... τους φοιτητές! Δηλαδή η κλώσσα του 6 εμένα μού βάζει π.χ. 5, γιατί δεν της έβαλα υψηλό βαθμό - ενώ η κλώσσα του 8 μού έβαλε 9, γιατί την... ικανοποίησα. Πόσο λυπάμαι με όλα αυτά ειλικρινώς δεν λέγεται. Νιώθω ότι κοροϊδεύει το σύστημα αμφοτέρους: των παιδιών τρώει τα νιάτα και τους μισθούς, των καθηγητών τρώει τα βράδια με τους βαθμούς. Αλλά δόξα σοι ο Θεός κάποιοι μορφώνονται και η Ελλάδα θα τους φάει τους βρωμοΦινλανδούς, που έχουν λέει το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα. Κούνια που τους κούναγε. Τελικά το καταλαβαίνετε, το πανεπιστήμιο αυτό δεν είναι τόσο ελεύθερο μα ούτε και τόσο ανοικτό: οι φοιτητές γίνονται μαθητές που πρέπει να χωνέψουν την ύλη και να στριμωχτούν για να γράψουν εργασίες, και στο τέλος (τελικές εξετάσεις Ιουνίου) να γυμνάσουν τους καρπούς τους στο γράψιμο. Στα πρόσωπά τους όταν περνούν μιαν ενότητα, να δεις μια χαρά! Σαν να έχουν τρέξει με τον Κούρο μαραθώνιο. Αλλά χαλάλι η κούραση. Πιστεύω ότι στο τέλος κάτι θα μείνει, π.χ. μια ιδέα, ένα ρητό, αλλά και η εικόνα μιας όμορφης κοπέλας ή αγοριού που κι αυτό θυσιάζεται ξενυχτώντας πάνω από τα φρεσκοκολαρισμένα εγχειρίδια του ΕΑΠ.
Έχω διορθώσει κατά καιρούς διάφορα βιβλία του ΕΑΠ και έχω γράψει και κάμποσες εργασίες και έχω γνωρίσει διάφορους συγγραφείς και καθηγητές του ΕΑΠ.
Κάτι μου λέει πάντως, εκ της πείρας μου, ότι όλο αυτό το σύστημα κάποιες λαδιές κρύβει, δεν μου φαίνεται πολύ καθαρό αυτό το παιχνίδι. Σαν ένα μεγάλο σκάνδαλο που ντύνεται ωραιότατα με έναν επιστημονικό μανδύα. Οι ΄΄κρυφές κάμερες΄΄ ίσως κάποτε με δικαιώσουν. Και μια ερώτηση: τώρα με την κρίση μήπως πρέπει να γίνει καμιά έκπτωση στο κόστος της θεματικής ενότητας; Γιατί η γενιά των 700 ευρώ, αν δίνει τα 700 για ένα μάθημα, θα την βρει μεγάλο πάθημα.

Αυτό είναι το κωμικό αρκτικόλεξο: Ελεύθερο Ανοικτό Πάθημα.

Πέτρος Χριστοφιλίδης