20.3.2012
Σαββατιάτικο ξαναζωντάνεμα του κέντρου και η είσοδος στο θέατρο γίνεται σημειωτόν. Με τα τραγούδια ανασταίνονται για τον καθένα παλιοί καημοί, παλιά βάσανα, βιοπάλης και έρωτα. Άσματα που έχουν τραγουδηθεί και έχουν στοιχειώσει στη σπηλιά της ψυχής. Οι τραγουδιστές ντυμένοι την εποχή των τραγουδιών. Άντρες με μουστακάκι και μάγκικο τόνο, οι γυναίκες χανούμισσες, και στο κέντρο του τραγουδιού αλλά και στο φόντο η αθάνατη Ανατολή. Καρσιλαμάδες και τσιφτετέλια. Η φυλακή και η σκλαβιά, "αντιλαλούνε τα βουνά'' από τη μια, ''στο κελί το διπλανό μου'' από την άλλη, ο χώρος που είναι άλλοτε στενός κι άλλοτε πλατύς, κι αυτό είναι ένα βαρόμετρο για την ατομική ελευθερία. Οι θεατές χειροκροτούν όπου υπάρχει νύξη για κακοδιοίκηση και πολιτική ενοχή, εξ ου και "όσοι γενούν πρωθυπουργοί κάποτε θα πεθάνουν". Δίπλα μου κάθεται ο Κώστας που είχε δουλέψει 3-4 χρόνια στη Σύρο, και όσο να'ναι ο Βαμβακάρης σερβίρεται ως η σπεσιαλιτέ του νησιού. Η Καίτη Ντάλι τραγουδά σχεδόν μιλώντας με ένα πλάκωμα στη φωνή και στο στήθος. Σε κάποια στιγμή ένας κύκλος φωτιάς σχηματίζεται πάνω στη σκηνή κι ένας άνδρας θεριακλής χορεύει προσεκτικά ένα ζεϊμπέκικο. Το κλείσιμο της παράστασης γίνεται με ένα απόσπασμα από το "Μεγάλο μας Τσίρκο", εδώ και τότε, 1973, όπως μας πληροφορεί μια λυγερή κυρία, κομψή και κουρεμένη ανδρικά, καταγομένη εξ Ανατολικής Θράκης. Καθώς βγαίνουμε η κομπανία των περιπλανώμενων πνευστών ζητά τον οβολό μας αλλά καθώς σφραγίζεται στο μυαλό η επωδός περί των ''λόγων, των ψεύτικων, των λόγων, των μεγάλων" κι αυτό όπως και τόσα άλλα μοιάζει με μια φάκα για χαζούς.
Κώστας και Αναστασία καβαλάνε το παπί και φεύγουν για τα Φάληρα.
Π. Χριστοφιλίδης
Σαββατιάτικο ξαναζωντάνεμα του κέντρου και η είσοδος στο θέατρο γίνεται σημειωτόν. Με τα τραγούδια ανασταίνονται για τον καθένα παλιοί καημοί, παλιά βάσανα, βιοπάλης και έρωτα. Άσματα που έχουν τραγουδηθεί και έχουν στοιχειώσει στη σπηλιά της ψυχής. Οι τραγουδιστές ντυμένοι την εποχή των τραγουδιών. Άντρες με μουστακάκι και μάγκικο τόνο, οι γυναίκες χανούμισσες, και στο κέντρο του τραγουδιού αλλά και στο φόντο η αθάνατη Ανατολή. Καρσιλαμάδες και τσιφτετέλια. Η φυλακή και η σκλαβιά, "αντιλαλούνε τα βουνά'' από τη μια, ''στο κελί το διπλανό μου'' από την άλλη, ο χώρος που είναι άλλοτε στενός κι άλλοτε πλατύς, κι αυτό είναι ένα βαρόμετρο για την ατομική ελευθερία. Οι θεατές χειροκροτούν όπου υπάρχει νύξη για κακοδιοίκηση και πολιτική ενοχή, εξ ου και "όσοι γενούν πρωθυπουργοί κάποτε θα πεθάνουν". Δίπλα μου κάθεται ο Κώστας που είχε δουλέψει 3-4 χρόνια στη Σύρο, και όσο να'ναι ο Βαμβακάρης σερβίρεται ως η σπεσιαλιτέ του νησιού. Η Καίτη Ντάλι τραγουδά σχεδόν μιλώντας με ένα πλάκωμα στη φωνή και στο στήθος. Σε κάποια στιγμή ένας κύκλος φωτιάς σχηματίζεται πάνω στη σκηνή κι ένας άνδρας θεριακλής χορεύει προσεκτικά ένα ζεϊμπέκικο. Το κλείσιμο της παράστασης γίνεται με ένα απόσπασμα από το "Μεγάλο μας Τσίρκο", εδώ και τότε, 1973, όπως μας πληροφορεί μια λυγερή κυρία, κομψή και κουρεμένη ανδρικά, καταγομένη εξ Ανατολικής Θράκης. Καθώς βγαίνουμε η κομπανία των περιπλανώμενων πνευστών ζητά τον οβολό μας αλλά καθώς σφραγίζεται στο μυαλό η επωδός περί των ''λόγων, των ψεύτικων, των λόγων, των μεγάλων" κι αυτό όπως και τόσα άλλα μοιάζει με μια φάκα για χαζούς.
Κώστας και Αναστασία καβαλάνε το παπί και φεύγουν για τα Φάληρα.
Π. Χριστοφιλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου