12.3.2012
Ένας κρυφός ανταγωνισμός φαίνεται πως υπάρχει μεταξύ "παλιών" και "νέων". Αυτό μου ήλθε στον νου έντονα το βράδυ του Σαββάτου όπου βρέθηκα σε γνωστό ξενοδοχείο της λεωφ. Συγγρού, σε μια από κείνες που αποκαλούνται "μεγάλες βραδιές'' (ας είναι καλά ο κουμπάρος), όταν βέβαια στέφονται από μακρόσυρτες αλυσίδες φωτός πολυελαίων σχήματος λέμβου (ολόφωτα καράβια που κρέμονται από την οροφή).
Οι παλιοί αναφέρονται εύκολα στο παρελθόν, ειδικά όταν εμείς οι νεότεροι κινούμε τα ξύλα πάνω από τη φλόγα.
Λένε αυτοί και μεις κάνουμε μέσα μας τις συγκρίσεις, του τότε και του τώρα. Μυστικά, ξεχωρίζουμε όσους καλογερνούν από εκείνους που μοιάζουν διαλυμένοι.
Στο τραπέζι μας ωστόσο ένας κύριος 87 Μαϊων (κατά προσωπική ψιθυριστή του εκμυστήρευση) έδωσε παράσταση χορευτικής σπιρτάδας και τόλμης. Σχεδόν αχόρταγος, μόλις το καμπανάκι της νέας μελωδίας ηχούσε εγειρόταν σαν με μηχανισμό και ταυτόχρονα και η σύζυγός του και με ένα αλματάκι εξετίθεντο πρώτοι στην πίστα. Τι λέγανε λοιπόν οι υπόλοιποι;
Με μιαν έκφραση ζήλειας και ειρωνείας, χιούμορ και προσεκτικού -ευγενικού αλλά όλο πάθος- σχολιασμού, ένας έμοιαζε να λέει πως το θέαμα καταντά μονότονο, άλλος φοβόταν μήπως συμβεί κανένα αναπάντεχο, τρίτος την ώρα που θαύμαζε και εκτιμούσε ίσως μέσα του σύγκρινε με τον εαυτό του, που μένει άπραγος, άτολμος, παθητικός. Αυτός που μπορεί είναι καρφί στα μάτια των άλλων. Το κακό το μάτι και τα πικρά τα χείλη.
Αχ, να'ταν τα νιάτα δυο φορές..., είπε ένας.
Ναι, ναι, τα νιάτα..., αλλά, τέλος πάντων, εμείς δεν περάσαμε και άσχημα, να δούμε οι νέοι μας τι θα πράξουν.
Αυτοί οι νέοι που από όλους ελεεινολογούνται σε ένα κοινωνικό θέατρο άνευ προηγουμένου - όλοι τους νέους σκεπτόμαστε κι όλο αυτοί χαντακώνονται από τις δικές μας στάσεις.
Αλλά για να γυρίσουμε στο θέμα μας, να πούμε ότι οι νέοι του τραπεζιού χόρεψαν και αυτοί, αλλά απείχαν σαφώς από τις επιδόσεις του ζεύγους, που έσπασε όλα τα κοντέρ. Αυτός ο 87άρης, εάν ήταν τόσο, μηχανικός αυτοκινήτων όπως μου δήλωσε, πρέπει να είναι από κείνους τους ανθρώπους που δεν χάνουν ευκαιρία. Σωστό μηχανάκι. Πατάς ένα πλήκτρο κι αυτό παίρνει αμέσως μπρος.
Και τα σχόλια των νέων μπορεί να μην ήταν τέτοιας έκτασης με των παλιών, αλλά πάνω κάτω στο ίδιο ύφος εκφέρονταν.
Αλλά ποιος θα αποφύγει το γήρας; Ποιος δεν θα επιδιώξει τότε να δείξει στους άλλους γύρω του ότι μπορεί και αυτός, για να καρπωθεί τον ανάλογο εγκωμιαστικό χαρακτηρισμό; Ξαφνικά η ζωή υψώνεται μέσα μας ως ένας στίβος δεξιοτήτων, κατά ηλικία και περιστάσεις.
Επαναλαμβάνω, αυτός που δεν μπορεί κάπως ζηλεύει αυτόν που μπορεί, κάποια σύγκριση πάντοτε γίνεται έστω κι αν δεν λέγεται ρητά, αλλά σχηματίζεται στην οθόνη του μυαλού.
Άκουσα μου φαίνεται προχθές μια παροιμία: η κολοβή η αλεπού θέλει όλες τις αλεπούδες κολοβές. Το ίδιο φαντάζομαι ισχύει και για τα ζώα εκείνα που έχουν την ουρά τους ακέραιη, εκτός κι αν έχοντάς την ακέραιη, έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα κολοβά.
Δικαίωμα στη ζωή έχεις ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, αλλά οι νέοι μοιάζουν σαν να σου το αρνούνται, με μιαν υποτιμητική ματιά που σαν να λέγει ''άντε παππούλη στο κρεβάτι σου (κι όχι στο χωράφι σου)".
Όμως είναι γνωστό ότι η ζωή είναι προπάντων μια ψυχική επένδυση. Και όσο κι αν η κλεψύδρα τείνει να αδειάσει, ο Χρόνος πάντοτε κρατεί μυστική την πιο μεγάλη έκπληξη, ακόμη και στο τελευταίο λεπτό.
Στα πέναλτι, κουμπάρε, στα πέναλτι θα έλθει η πρόκριση - και η στιγμή που μπλοκάρεις (σαν τον Χιώτη) το τόπι εν αγνοία της επόμενης αναμέτρησης, η ζωή νικάει το φόβο του θανάτου.
Ένας κρυφός ανταγωνισμός φαίνεται πως υπάρχει μεταξύ "παλιών" και "νέων". Αυτό μου ήλθε στον νου έντονα το βράδυ του Σαββάτου όπου βρέθηκα σε γνωστό ξενοδοχείο της λεωφ. Συγγρού, σε μια από κείνες που αποκαλούνται "μεγάλες βραδιές'' (ας είναι καλά ο κουμπάρος), όταν βέβαια στέφονται από μακρόσυρτες αλυσίδες φωτός πολυελαίων σχήματος λέμβου (ολόφωτα καράβια που κρέμονται από την οροφή).
Οι παλιοί αναφέρονται εύκολα στο παρελθόν, ειδικά όταν εμείς οι νεότεροι κινούμε τα ξύλα πάνω από τη φλόγα.
Λένε αυτοί και μεις κάνουμε μέσα μας τις συγκρίσεις, του τότε και του τώρα. Μυστικά, ξεχωρίζουμε όσους καλογερνούν από εκείνους που μοιάζουν διαλυμένοι.
Στο τραπέζι μας ωστόσο ένας κύριος 87 Μαϊων (κατά προσωπική ψιθυριστή του εκμυστήρευση) έδωσε παράσταση χορευτικής σπιρτάδας και τόλμης. Σχεδόν αχόρταγος, μόλις το καμπανάκι της νέας μελωδίας ηχούσε εγειρόταν σαν με μηχανισμό και ταυτόχρονα και η σύζυγός του και με ένα αλματάκι εξετίθεντο πρώτοι στην πίστα. Τι λέγανε λοιπόν οι υπόλοιποι;
Με μιαν έκφραση ζήλειας και ειρωνείας, χιούμορ και προσεκτικού -ευγενικού αλλά όλο πάθος- σχολιασμού, ένας έμοιαζε να λέει πως το θέαμα καταντά μονότονο, άλλος φοβόταν μήπως συμβεί κανένα αναπάντεχο, τρίτος την ώρα που θαύμαζε και εκτιμούσε ίσως μέσα του σύγκρινε με τον εαυτό του, που μένει άπραγος, άτολμος, παθητικός. Αυτός που μπορεί είναι καρφί στα μάτια των άλλων. Το κακό το μάτι και τα πικρά τα χείλη.
Αχ, να'ταν τα νιάτα δυο φορές..., είπε ένας.
Ναι, ναι, τα νιάτα..., αλλά, τέλος πάντων, εμείς δεν περάσαμε και άσχημα, να δούμε οι νέοι μας τι θα πράξουν.
Αυτοί οι νέοι που από όλους ελεεινολογούνται σε ένα κοινωνικό θέατρο άνευ προηγουμένου - όλοι τους νέους σκεπτόμαστε κι όλο αυτοί χαντακώνονται από τις δικές μας στάσεις.
Αλλά για να γυρίσουμε στο θέμα μας, να πούμε ότι οι νέοι του τραπεζιού χόρεψαν και αυτοί, αλλά απείχαν σαφώς από τις επιδόσεις του ζεύγους, που έσπασε όλα τα κοντέρ. Αυτός ο 87άρης, εάν ήταν τόσο, μηχανικός αυτοκινήτων όπως μου δήλωσε, πρέπει να είναι από κείνους τους ανθρώπους που δεν χάνουν ευκαιρία. Σωστό μηχανάκι. Πατάς ένα πλήκτρο κι αυτό παίρνει αμέσως μπρος.
Και τα σχόλια των νέων μπορεί να μην ήταν τέτοιας έκτασης με των παλιών, αλλά πάνω κάτω στο ίδιο ύφος εκφέρονταν.
Αλλά ποιος θα αποφύγει το γήρας; Ποιος δεν θα επιδιώξει τότε να δείξει στους άλλους γύρω του ότι μπορεί και αυτός, για να καρπωθεί τον ανάλογο εγκωμιαστικό χαρακτηρισμό; Ξαφνικά η ζωή υψώνεται μέσα μας ως ένας στίβος δεξιοτήτων, κατά ηλικία και περιστάσεις.
Επαναλαμβάνω, αυτός που δεν μπορεί κάπως ζηλεύει αυτόν που μπορεί, κάποια σύγκριση πάντοτε γίνεται έστω κι αν δεν λέγεται ρητά, αλλά σχηματίζεται στην οθόνη του μυαλού.
Άκουσα μου φαίνεται προχθές μια παροιμία: η κολοβή η αλεπού θέλει όλες τις αλεπούδες κολοβές. Το ίδιο φαντάζομαι ισχύει και για τα ζώα εκείνα που έχουν την ουρά τους ακέραιη, εκτός κι αν έχοντάς την ακέραιη, έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα κολοβά.
Δικαίωμα στη ζωή έχεις ως το τελευταίο δευτερόλεπτο, αλλά οι νέοι μοιάζουν σαν να σου το αρνούνται, με μιαν υποτιμητική ματιά που σαν να λέγει ''άντε παππούλη στο κρεβάτι σου (κι όχι στο χωράφι σου)".
Όμως είναι γνωστό ότι η ζωή είναι προπάντων μια ψυχική επένδυση. Και όσο κι αν η κλεψύδρα τείνει να αδειάσει, ο Χρόνος πάντοτε κρατεί μυστική την πιο μεγάλη έκπληξη, ακόμη και στο τελευταίο λεπτό.
Στα πέναλτι, κουμπάρε, στα πέναλτι θα έλθει η πρόκριση - και η στιγμή που μπλοκάρεις (σαν τον Χιώτη) το τόπι εν αγνοία της επόμενης αναμέτρησης, η ζωή νικάει το φόβο του θανάτου.
1 σχόλιο:
Νομίζω ότι αυτή η λογική της αξιοποίησης του τελευταίου λεπτού (και δευτερολέπτου) είναι η πιο άμεση επίδραση στην πραγματική ζωή μου από την πολυετή ενασχόληση (εκ του «καναπέως», κατά μείζονα λόγο) με τα σπορ - και κυρίως με τα φύσει και θέσει επιρρεπή σε ανατροπές (ποδόσφαιρο, πάνω από όλα – αλλά και μπάσκετ, βόλεϊ, τένις, στίβο). Είναι πολύτιμο να ξέρει και να νιώθει κανείς ότι ακόμα και την τελευταία στιγμή, όταν όλα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα, μπορεί να γίνει η έκπληξη. Πολύτιμο, αλλά ενίοτε και παρελκυστικό, όταν καταντά να υποθάλπει τη γνωστή μάστιγα της αναβλητικότητας. Πάντως η εκδοχή που περιγράφεις είναι ίσως η πιο συγκινητική του φαινομένου, ιδίως όταν συνοδεύεται από την αξιοπρέπεια που φάνηκε να εκπέμπει το σαββατιάτικο ζεύγος των ακάματων γηραλέων χορευτών.
Δημοσίευση σχολίου