Μια λύπη

6-7-2012



Κάτι έχεις

το κορμί σου είν' απόψε κλειδωμένο

και το χέρι σου επίμονα κλεισμένο

απ' το βλέμμα σου σκορπιέται φως κλαμένο

είναι η λύπη

που στη χαίτη σου απόψε σκαρφαλώνει

και ο λόγος μπρος στα χείλη σου σκαλώνει

κάποια ψύχρα τη σιωπή σου όλο στυλώνει

ψάχνω να'βρω

ποιος ο λόγος που απόψε σε μαραίνει

και τη νιότη σου ρουφάει και μικραίνει

ποιος τη σκέψη σου πλανεύει και μωραίνει

ίσως φταίω

το μυστήριο ετούτο μ' αρρωσταίνει

κάποια τύψη μου η μορφή σου ανασταίνει

κι η ψυχή μου αγωνιά, δεν ξαποσταίνει

αν θα μάθω

θα λυθεί αυτός ο κόμπος που μας δένει

θα ελαφρύνει ο καημός που μας χλωμαίνει

θα γελάς και ένας ήλιος θ' ανατέλλει

κάτι έχεις

κάποιο σύννεφο περνά αργά, σε σκιάζει

μια φωνούλα πνίγεται κι αναστενάζει

και στα μάτια μου όλη η πόλη σκυθρωπιάζει.



Π.Χ.