Έχουν και τα κοινωνικά τα νόστιμά τους. Ειδικά όταν σου φέρνουν στο σπίτι γλυκά, που θες (κάπως γλυκά) να τα ξεφορτωθείς. Τότε θυμάσαι πως ζει ακόμη μια θεία μακρινή στο Κουκάκι, και με το κουτί παραμάσχαλα χτυπάς το κουδούνι ύστερα από χρόνια πολλά, για τα ΄΄χρόνια πολλά΄΄. ΄΄Να ζήσεις θεία, μια χαρά σε βλέπω, είσαι συ βράχος ατρόμητος΄΄ κ.τ.τ. ΄΄Ευχαριστώ, παιδί μου, βρε συ γιατί ξοδεύτηκες; Αχ και δεν τρώω γλυκά, γιατί είναι κι ο διαβήτης στη μέση. Τέσπα (: τέλος πάντων), σε ευχαριστώ, πέρασε και κάθισε΄΄ κ.λπ. Παίρνει το κουτί και το βάζει στο ψυγείο. Η ώρα περνάει, και κάπου ανάμεσα αναμνήσεων και διαπιστώσεων έρχεται το γλυκό, ένα άλλο γλυκό. Γλυκό κουταλιού, σταφύλι, ή περγαμό(ν)το ή κερασάκι. ΄΄Μόνη μου το έφτιαξα, με τα χεράκια μου΄΄. ΄΄Μπράβο ρε θεία, καλά το λέω εγώ πως η θεία μου είναι άσος στη μαγειρική. Μμμ... υπέροχο΄΄ κ.λπ.
