Ντέρμπι

Στον φίλο μου Χριστόφορο Πέτρου

Τα ντέρμπι περνούν σαν μετεωρίτες από τα εδάφη μας δύο φορές το χρόνο.

Είναι σαν τις διακοπές του καλοκαιριού: τις περιμένεις μήνες ολόκληρους και από την έκβασή τους κρίνονται πολλά. Το βαρόμετρο της προσωπικής ζωής.

Με τα ντέρμπι φτιάχνεται πρώτα η σκηνογραφία. Ο αέρας μυρίζει ένταση, και στον ουρανό γράφονται πάθη και πόζες από παλαιότερες Τιτανομαχίες και ένδοξους θριάμβους.

Είναι ένα τετ α τετ από το οποίο ζητείται και λαμβάνεται στο τέλος η απόδειξη δυνάμεως. Όταν νικά το σώμα, πέφτουν κεραυνοί από παντού, κι ο χαμένος σέρνεται σαν τον Έκτορα στα χώματα. Εδώ δεν χωρούν δικαιολογίες και η σιωπή του χαμένου κρύβει το βουβό πένθος, που δεν ξεπλένεται με τίποτε. Τα ντέρμπι περιέχουν την τραγωδία της Τροίας και ένα τέχνασμα σαν τον Δούρειο Ίππο.

Είναι γεγονότα επικά, είναι κυκλώνες, είναι μαζικές καταστροφές. Με το βεληνεκές τους ο κάμπος των ψυχών βάφεται στο αίμα.

Τα λόγια πριν από τα ντέρμπι είναι χόρτα ξερά, που τα παρασέρνει με το ένα δακτυλάκι της η φωτιά της νίκης.

Οι νικητές για μήνες ολόκληρους θα αυτοδοξάζονται, οι χαμένοι για πάντα θα ψελλίζουν μες στην μοιρολατρία και την παθητικότητά τους.

Η ορμή και η βούληση, ή αντίθετα η κατάπτωση κι η αβουλία απ' την αρχή φαίνονται, από το αίμα που τινάζεται, από την πυγμή των φλεβών, από τις κραυγές με τις οποίες οι αντρειωμένοι (και γαύροι) μαζί φιμώνουν τις αδύναμες προθέσεις των αντιπάλων τους.

Όπου κι αν πάει ο αδύναμος, βλέπει μπροστά του τείχη, απορρίπτεται διαμιάς. Αυτή η διαρκής απόρριψη τού παίρνει τις δυνάμεις, χάνεται από μπροστά του κάθε ελπίδα. Κουράζεται με κάθε ματαίωση ώσπου σωριάζεται στο έδαφος σχεδόν κλαίγοντας από τον ταπεινωμένο ανδρισμό του.

Γιατί είπαμε, βρισκόμαστε στα ηρωικά χρόνια.

Δεν του φταίει ούτε το κοντάρι που δεν ακονίστηκε, ούτε ο πυρφόρος ήλιος που έπεφτε κατευθείαν στα μάτια του, ούτε η διάταξη της φάλαγγας, ούτε τα τραχιά βουνά όπου σωριάζονται τώρα τα κορμιά των σκοτωμένων.

Ήθελε χωρίς να μπορεί, μπορεί να το λέει μέσα του χίλιες φορές.

Ήθελε ο παρλαπίπας χωρίς να ματώσει, κι αυτό φαινόταν στα μάτια και στην καρδιά.

Μαζεύει τα συντρίμμια του και αποχωρεί με σκυφτό το κεφάλι.

Ίσως του χρόνου.

Αλλά είναι και η ανάμνηση των παθών και του ονείδους, πώς να τη σβήσεις, που θα ανακαλείται αιώνια σε κάθε νέα απόπειρα;

Του χρόνου θα κάνει σπονδές και θα προσεύχεται στη θεά Τύχη.

Αλλά η αξία καθεαυτήν μετριέται μόνο σε αυτό το κρίσιμο τετ α τετ, κι η επιτυχία και τα χρυσά κύπελλα δεν φτουράνε όταν κατακτώνται με τη συνδρομή άλλων παραγόντων.

Το θέμα είναι να νικάς σε αυτό το χιλιοειπωμένο τετ α τετ. Αυτό είναι το ηρωικό μεγαλείο.

Αλλιώς σκόνη και στάχτη και πεθαμένες χαρές και ψεύτικα λόγια και μισές αλήθειες.

Όπερ έδει δείξαι.