Οι βολεϊμπολίστες του Φωκιανού

2.7.2010. O Xρήστος Αποστολόπουλος έλεγε κάποτε πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στη ζωή μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, οι άνθρωποι της "καλημέρας". Τέτοιους θα μπορούσα να βαφτίσω αυτούς τους μεσόκοπους (ας πούμε) βολεϊμπολίστες του γυμναστηρίου Φωκιανός, που σχεδόν κάθε πρωί γύρω στις 9 είναι στημένοι στα αντίπαλα στρατόπεδά τους και προσπαθούν να μείνουν πιστοί στην ιδέα του αθλήματος, στην ομορφιά της πάλης για τη νίκη, στην αξία της προσπάθειας. Τα χρόνια έχουν αφήσει σημάδια πάνω τους αλλά αυτοί λες και θέλουν κάτι να αποδείξουν σε όσους τους βλέπουν μα πάνω από όλα στον ίδιο τους τον εαυτό - σαν να θέλουν να κρατηθούν, να αγκιστρωθούν από κάποιον συμπαγή βράχο της ίδιας της ζωής και να μπολιάσουν το είναι τους με χυμούς νεότητας, να τρίψουν κάπως μια διαφαινόμενη σκουριά. Θα μπορούσαν να είναι όλοι μια παρέα, μια γροθιά, ένας φιλικός όμιλος. Κάπου κάπου αντηχούν στον φλογισμένο αγέρα τα "οοο" και τα "ααα" τους, καθώς τα σώματα γέρνουν, πετούν, εκτινάσσονται. Με τα χαλαρά τους σορτσάκια και τα ποικίλα και παρδαλά χρώματα που ανεμίζουν από τα κοντάρια των σωμάτων τους γίνονται και συμπαθείς και κωμικοί, όπως βέβαια όλοι μας όταν παιδεύουμε το σώμα μας στις παλαίστρες ή στις γυαλωμένες αίθουσες των γυμναστηρίων. Αυτοί οι μεσόκοποι, που δεν λένε να το βάλουν κάτω, που τους βλέπεις να εκτείνουν χέρια και πόδια προκειμένου να φτάσουν τις χαμένες μπαλιές, κρύβουν μέσα τους τον καλόν εγωισμό της ρώμης, της αντίστασης στη φθορά, της αρρενωπότητας. Εξάλλου, τα πράσινα εξωτερικά κάγκελα που κλείνουν το γυμναστήριο από την πλευρά του πολύβοου δρόμου καταλήγουν σε κέρατα ενός ή πολλών τράγων, θυμίζοντας τον αρχαίο θεό Πάνα. Είναι μια σκηνή-συνθήκη του πρωινού, μια ευφρόσυνη καλημέρα. Αρέσει ως εικόνα γιατί αρέσει ως ιδέα: της συνέχειας, της συνέπειας, της επιμονής, της πίστης, της φιλίας, της ένωσης, του ευγενούς συναγωνισμού. Πρότυπο συνεχιζόμενης νεότητας.