1.5.2011
Είχε εξαφθεί φαίνεται η σατιρική φαντασία του Παύλου Μάτεσι από καιρόν και τα γεγονότα των Δεκεμβριανών (2008) ήταν η αφορμή για να υψωθεί σαν τεράστια φλόγα στον αττικό ουρανό το "Graffito". Το εναρκτήριο γεγονός της ιστορίας είναι ένας αστικός λοιμός, που θυμίζει (ιστορικά) τον αρχαιοελληνικό και ο οποίος συλλαμβάνει τους εθνοπατέρες εν ώρα συνεδρίασης. Ο ένας μετά τον άλλον αφήνουν την τελευταία τους πνοή μέσα στο Βουλευτήριο, το οποίο ο συγγραφέας ονομάζει ''χτήριο της Εθνοβουλής", ώστε να πηγαίνει ο νους μας σε χτικιό. Το γεγονός αρχικά εκλαμβάνεται ως ανταρσία και αργότερα ως κίνημα της Βουλής κατά των πολιτών - τελικά με ενέργειες της Αυτοκρατορικής Χωροφυλακής κλείνει με τσιμέντο κάθε οπή της ''καριόλας της Βουλής" (μόνο 2 παραθυράκια της μένουν άχτιστα) και συγκεντρώνονται στην πλατεία της οι ύποπτοι για το γεγονός συγγενείς και συνεργάτες των εθνοπατέρων. Δίνεται διαταγή και καίγεται τόσο το χτήριο όσο και αυτό το πλήθος των ''προνομιούχων'' και μια τεράστια μυρωδιά τσίκνας απλώνεται στο χώρο. Η ιστορία συνεχίζεται με σκηνές σουρεαλιστικές, τρελής και αχαλίνωτης φαντασίας, πίσω από τις γραμμές των οποίων διαβάζουμε πρόσωπα και πράγματα της νεοελληνικής πραγματικότητας: οι βουλευτικές και μετά πτητικού ταλέντου κότες ανέρχονται στη στρατόσφαιρα, η πόλη αδειάζει σιγά σιγά από τους πληγέντες υπό του λοιμού οι οποίοι εξαερώνονται, ενώ από τη σελίδα 53 μπαίνουν στην ιστορία τα χερουβείμ, τα οποία (σελ. 74) σε σχηματισμό ενωμοτίας βρίσκονται ως λαθρομετανάστες αυτοεξορισμένοι στην τάλαινα πρωτεύουσα του Έθνους. Στη συνέχεια, εισέρχονται στην ιστορία διάφοροι άλλοι παράγοντες και στοιχεία (τα καβούρια, μια σέχτα αναρχοαυτόνομων γυναικών με επικεφαλής τη θεια Φωτούλα, το νησί Μέδουσα, που με τα χαρακτηριστικά του θυμίζει την τρυφηλή Μύκονο του εγχώριου πολιτικοοικονομικού μας συστήματος κ.λπ.). Στο τέλος, ο λοιμός μεταλλάσσεται, η πόλη χάνει την πρότερη όψη της, τα χτήριά της πίπτουν και ''γειώνονται", ο πληθυσμός της από 6 εκατομμύρια μετατρέπεται σε ένα κοπάδι διάσπαρτων 6.000 περίπου κατοίκων. Εντωμεταξύ, εκτός από τον λοιμό, και ένας σεισμός έχει μεταβάλει τα δεδομένα: η Βουλή με όποιο νεκρό υλικό έχει σωρευτεί στο χώρο της γίνεται μια τεράστια κουφάλα που βυθίζεται μέσα στη μαύρη γη με κατεύθυνση το άπειρο, ένα χαώδες άπειρο (Βουλή κουφάλα). Οι κότες και τα χερουβείμ που ο συγγραφέας δεν τα αφήνει σε ησυχία κάνουν αντίστροφες πορείες: οι κότες ξεκουμπίζονται από τα ουράνια ενώ τα χερουβείμ ανέρχονται για να βρουν και πάλι τη θέση τους. Στο τέλος, η πόλη υποδέχεται έναν νέο τρόπο ζωής, σχεδόν ειδυλλιακό και βουκολικό, έναν νέο τρόπο ζωής ενός νέου, καινοφανούς πολιτισμού όπου δεν χωρούν ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε τα συντάγματα, ούτε οι νόμοι και φυσικά ούτε η Βουλή η φουκαριάρα. Η παλαιά αναρχική θεια Φωτούλα έχει ήδη δώσει τη θέση της σε νέες φράξιες αντικαθεστωτικές, αλλά ο όρος μένει πλέον χωρίς περιεχόμενο, καθώς καθεστώς δεν υπάρχει πλέον.
Ένας ευρηματικός Μάτεσις με μια γλώσσα ευφυέστατη δεν αφήνει τίποτε όρθιο από τα τρέχοντα θέματα της νεοελληνικής πραγματικότητας: το πολιτικό σύστημα, τα προνόμια των βουλευτών, η υπηρεσιοκρατία και υπαλληλοκρατία, η Εκκλησία και οι αρχές της, οι μονές και τα θρησκευτικά δόγματα, οι διπλωμάτες και οι δικαστές, τα επαναστατικά όνειρα των αναρχικών, οι θεσμοί, ο Άγνωστος Στρατιώτης, τα μάρμαρα και τα αγάλματα, το Μακεδονικό ζήτημα, οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, η λάιφ στάιλ πραγματικότητα και ειδικά αυτή που συντίθεται από μόδιστρους, κουνιστούς και άλλα τεκνά, οι μετανάστες, οι θρύλοι για τον Μεγ-αλέξανδρο τον Μακεδόνα, το χτηριακό και πληθυσμιακό πρόβλημα της πρωτεύουσας, που χάνει τελικά την αποκλειστικότητα του τίτλου της από άλλες... κομητείες της επικρατείας... αυτά και άλλα πολλά γίνονται ο στόχος και το θέμα μιας αφήγησης φαιδράς, σαρδόνιας, κοροϊδευτικής, ταιριαστής με τον νεοελληνικό πολτό, αυτόν τον υπέροχο συμφυρμό από βασιλείς και αυλικούς, αστούς κάθε κατηγορίας, ανθρώπους της μόδας, της τέχνης, των Μίντια, όπως βέβαια και από παιδιά του λαού και μεταξύ των άλλων και αναρχόπαιδες νέας κοπής. Έτσι ζούμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, ο ένας πλάι στο βασίλειο του άλλου, συνωστισμένοι μέχρι αηδίας, θυμωμένοι και καχύποπτοι. Ευτυχώς, ελέω λοιμού και σεισμού η Αθήνα αραιώνει και ένας νέος πολιτισμός χωρίς τις καθεστωτικές αγκυλώσεις και τις τροχοπέδες τους έρχεται να εγκατασταθεί - φερμένος από τα... όνειρά μας και τη... λογοτεχνική φαντασία.
Ο Μάτεσις ''παίζει'' με ορισμένα επίθετα-βρικόλακες και με λέξεις βάθους: εθνικός, επικοινωνιακός, αυτοκρατορικός, υπουργείο Χ, υπουργείο Ψ... Ο λοιμός μάς φέρνει στον νου τη γρίπη των πουλερικών. Οι βουλευτές είναι κάτοικοι της Βουλής, δηλαδή έχουν ρίξει άγκυρα στη Βουλή. Το γεγονός συμβαίνει μήνα Δεκέμβριο και σε συνεδρίαση απαρτίας και όσοι επιζούν είναι γύρω στους 6.000, όσοι δηλαδή στα αρχαία χρόνια χρειάζονταν για να έχει απαρτία η Εκκλησία του Δήμου. Η τουαλέτα της Βουλής λέγεται Εθνική Τουαλέτα και το Καφενείο Εθνικόν Αναψυκτήριον. Τα κόμματα έχουν κι αυτά ένα μερίδιο στην τιμή του έθνους: Εθνικόφρων Αριστερά, Εθνοδεξιά, Εθνοδεξιοτέρα... και κατ' αναλογία λέει Εθνική Αυτοκρατορική Χωροφυλακή. Όταν συμβαίνει ο λοιμός προσπαθούν να τον ερμηνεύσουν ως οργή Θεού ενώ με την πρώτη εμφάνιση χερουβείμ το μυαλό των επιζώντων πολιτών πάει στη Δευτέρα Παρουσία. Η Βουλή που χτίζεται γίνεται αόμματη και ο λοιμός ονομάζεται εξπρές, όπως νόμος-εξπρές. Το σύνθημα να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή δεν είναι δυνατόν να μην ανακληθεί κατά το ολοκαύτωμα των υπόπτων και την πυρπόλησή της, και οι περαστικοί νομίζουν ότι αυτό το ''ζεστό'' θέαμα έχει γίνει πλέον η νέα επέτειος. Και όλα αυτά με θεατή το δημαρχιακό χριστουγεννιάτικο δέντρο, το οποίο στο τέλος της ιστορίας έχει πια πιάσει μούχλα. Μου αρέσει μια φράση από τη σελίδα 25: Και όταν έπαιρνε σύνταξη, κάθε βουλευτής αποσυρόταν με το προσωπικό του αυτοκίνητο, τον προσωπικό του χωροφύλακα, την προσωπική του σύνταξη και την προσωπική του κότα. Οι κότες που όπως προείπαμε ανεβαίνουν στη στρατόσφαιρα και σαν εξορισμένες ζητούν την... παλινόρθωση για να ξαναπάρουν τη θέση που τους ανήκει.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε κατά τον Δεκέμβριο του 2009, μάλλον για να είναι επετειακό του λοιμού. Στη σελίδα, δε, 124 έχει και κάτι που μοιάζει επίκαιρο λόγω της περιπέτειας του χρέους μας (ο λόγος για τους Γερμανούς της Αγγελικούλας Siemens): Οι ίδιοι, ετόνισαν οι Γερμανοί, προσφέρονται να δανειοδοτήσουν τη ζημιογόνο χώρα, ώστε να είναι σε θέση να καταβάλει την πρέπουσα αποζημίωση στη γερμανική παθούσα ή μέλλουσα να πάθει κυβέρνηση (εννοείται όταν ο λοιμός θα εξερχόταν εκτός συνόρων). Και χθες το βράδυ, παραμονή Πρωτομαγιάς, σε ένα βιντεάκι της κρίσης (βλ. Ράδιο-Αρβύλα) κάπου λεγόταν: Οι ισχυροί και η διεθνής κερδοσκοπία πρώτα σε καταστρέφουν ώστε έπειτα να έλθουν σαν αθώοι γιατροί να εκφράσουν τη συμπάθειά τους και να σου προτείνουν μια δανειακή βοήθεια καθ' όλα ανεκτίμητη.
Προσοχή στον λοιμό του Διαδικτύου. Οι βουλευτές τα κακάρωναν με τη γλώσσα ή τη μασέλα πεταγμένη έξω, ενώ οι χρήστες της εδώ κοινότητας πιθανολογείται με τα δάχτυλα αποκαμωμένα, να βγάζουν τους τελευταίους τους σπασμούς, αργοκίνητα σημάδια μιας, εξ αντιθέτου, δακτυλοπαλλόμενης πιανιστικά νευρωτικής εποχής.
Π.Χ.
Είχε εξαφθεί φαίνεται η σατιρική φαντασία του Παύλου Μάτεσι από καιρόν και τα γεγονότα των Δεκεμβριανών (2008) ήταν η αφορμή για να υψωθεί σαν τεράστια φλόγα στον αττικό ουρανό το "Graffito". Το εναρκτήριο γεγονός της ιστορίας είναι ένας αστικός λοιμός, που θυμίζει (ιστορικά) τον αρχαιοελληνικό και ο οποίος συλλαμβάνει τους εθνοπατέρες εν ώρα συνεδρίασης. Ο ένας μετά τον άλλον αφήνουν την τελευταία τους πνοή μέσα στο Βουλευτήριο, το οποίο ο συγγραφέας ονομάζει ''χτήριο της Εθνοβουλής", ώστε να πηγαίνει ο νους μας σε χτικιό. Το γεγονός αρχικά εκλαμβάνεται ως ανταρσία και αργότερα ως κίνημα της Βουλής κατά των πολιτών - τελικά με ενέργειες της Αυτοκρατορικής Χωροφυλακής κλείνει με τσιμέντο κάθε οπή της ''καριόλας της Βουλής" (μόνο 2 παραθυράκια της μένουν άχτιστα) και συγκεντρώνονται στην πλατεία της οι ύποπτοι για το γεγονός συγγενείς και συνεργάτες των εθνοπατέρων. Δίνεται διαταγή και καίγεται τόσο το χτήριο όσο και αυτό το πλήθος των ''προνομιούχων'' και μια τεράστια μυρωδιά τσίκνας απλώνεται στο χώρο. Η ιστορία συνεχίζεται με σκηνές σουρεαλιστικές, τρελής και αχαλίνωτης φαντασίας, πίσω από τις γραμμές των οποίων διαβάζουμε πρόσωπα και πράγματα της νεοελληνικής πραγματικότητας: οι βουλευτικές και μετά πτητικού ταλέντου κότες ανέρχονται στη στρατόσφαιρα, η πόλη αδειάζει σιγά σιγά από τους πληγέντες υπό του λοιμού οι οποίοι εξαερώνονται, ενώ από τη σελίδα 53 μπαίνουν στην ιστορία τα χερουβείμ, τα οποία (σελ. 74) σε σχηματισμό ενωμοτίας βρίσκονται ως λαθρομετανάστες αυτοεξορισμένοι στην τάλαινα πρωτεύουσα του Έθνους. Στη συνέχεια, εισέρχονται στην ιστορία διάφοροι άλλοι παράγοντες και στοιχεία (τα καβούρια, μια σέχτα αναρχοαυτόνομων γυναικών με επικεφαλής τη θεια Φωτούλα, το νησί Μέδουσα, που με τα χαρακτηριστικά του θυμίζει την τρυφηλή Μύκονο του εγχώριου πολιτικοοικονομικού μας συστήματος κ.λπ.). Στο τέλος, ο λοιμός μεταλλάσσεται, η πόλη χάνει την πρότερη όψη της, τα χτήριά της πίπτουν και ''γειώνονται", ο πληθυσμός της από 6 εκατομμύρια μετατρέπεται σε ένα κοπάδι διάσπαρτων 6.000 περίπου κατοίκων. Εντωμεταξύ, εκτός από τον λοιμό, και ένας σεισμός έχει μεταβάλει τα δεδομένα: η Βουλή με όποιο νεκρό υλικό έχει σωρευτεί στο χώρο της γίνεται μια τεράστια κουφάλα που βυθίζεται μέσα στη μαύρη γη με κατεύθυνση το άπειρο, ένα χαώδες άπειρο (Βουλή κουφάλα). Οι κότες και τα χερουβείμ που ο συγγραφέας δεν τα αφήνει σε ησυχία κάνουν αντίστροφες πορείες: οι κότες ξεκουμπίζονται από τα ουράνια ενώ τα χερουβείμ ανέρχονται για να βρουν και πάλι τη θέση τους. Στο τέλος, η πόλη υποδέχεται έναν νέο τρόπο ζωής, σχεδόν ειδυλλιακό και βουκολικό, έναν νέο τρόπο ζωής ενός νέου, καινοφανούς πολιτισμού όπου δεν χωρούν ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε τα συντάγματα, ούτε οι νόμοι και φυσικά ούτε η Βουλή η φουκαριάρα. Η παλαιά αναρχική θεια Φωτούλα έχει ήδη δώσει τη θέση της σε νέες φράξιες αντικαθεστωτικές, αλλά ο όρος μένει πλέον χωρίς περιεχόμενο, καθώς καθεστώς δεν υπάρχει πλέον.
Ένας ευρηματικός Μάτεσις με μια γλώσσα ευφυέστατη δεν αφήνει τίποτε όρθιο από τα τρέχοντα θέματα της νεοελληνικής πραγματικότητας: το πολιτικό σύστημα, τα προνόμια των βουλευτών, η υπηρεσιοκρατία και υπαλληλοκρατία, η Εκκλησία και οι αρχές της, οι μονές και τα θρησκευτικά δόγματα, οι διπλωμάτες και οι δικαστές, τα επαναστατικά όνειρα των αναρχικών, οι θεσμοί, ο Άγνωστος Στρατιώτης, τα μάρμαρα και τα αγάλματα, το Μακεδονικό ζήτημα, οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, η λάιφ στάιλ πραγματικότητα και ειδικά αυτή που συντίθεται από μόδιστρους, κουνιστούς και άλλα τεκνά, οι μετανάστες, οι θρύλοι για τον Μεγ-αλέξανδρο τον Μακεδόνα, το χτηριακό και πληθυσμιακό πρόβλημα της πρωτεύουσας, που χάνει τελικά την αποκλειστικότητα του τίτλου της από άλλες... κομητείες της επικρατείας... αυτά και άλλα πολλά γίνονται ο στόχος και το θέμα μιας αφήγησης φαιδράς, σαρδόνιας, κοροϊδευτικής, ταιριαστής με τον νεοελληνικό πολτό, αυτόν τον υπέροχο συμφυρμό από βασιλείς και αυλικούς, αστούς κάθε κατηγορίας, ανθρώπους της μόδας, της τέχνης, των Μίντια, όπως βέβαια και από παιδιά του λαού και μεταξύ των άλλων και αναρχόπαιδες νέας κοπής. Έτσι ζούμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, ο ένας πλάι στο βασίλειο του άλλου, συνωστισμένοι μέχρι αηδίας, θυμωμένοι και καχύποπτοι. Ευτυχώς, ελέω λοιμού και σεισμού η Αθήνα αραιώνει και ένας νέος πολιτισμός χωρίς τις καθεστωτικές αγκυλώσεις και τις τροχοπέδες τους έρχεται να εγκατασταθεί - φερμένος από τα... όνειρά μας και τη... λογοτεχνική φαντασία.
Ο Μάτεσις ''παίζει'' με ορισμένα επίθετα-βρικόλακες και με λέξεις βάθους: εθνικός, επικοινωνιακός, αυτοκρατορικός, υπουργείο Χ, υπουργείο Ψ... Ο λοιμός μάς φέρνει στον νου τη γρίπη των πουλερικών. Οι βουλευτές είναι κάτοικοι της Βουλής, δηλαδή έχουν ρίξει άγκυρα στη Βουλή. Το γεγονός συμβαίνει μήνα Δεκέμβριο και σε συνεδρίαση απαρτίας και όσοι επιζούν είναι γύρω στους 6.000, όσοι δηλαδή στα αρχαία χρόνια χρειάζονταν για να έχει απαρτία η Εκκλησία του Δήμου. Η τουαλέτα της Βουλής λέγεται Εθνική Τουαλέτα και το Καφενείο Εθνικόν Αναψυκτήριον. Τα κόμματα έχουν κι αυτά ένα μερίδιο στην τιμή του έθνους: Εθνικόφρων Αριστερά, Εθνοδεξιά, Εθνοδεξιοτέρα... και κατ' αναλογία λέει Εθνική Αυτοκρατορική Χωροφυλακή. Όταν συμβαίνει ο λοιμός προσπαθούν να τον ερμηνεύσουν ως οργή Θεού ενώ με την πρώτη εμφάνιση χερουβείμ το μυαλό των επιζώντων πολιτών πάει στη Δευτέρα Παρουσία. Η Βουλή που χτίζεται γίνεται αόμματη και ο λοιμός ονομάζεται εξπρές, όπως νόμος-εξπρές. Το σύνθημα να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή δεν είναι δυνατόν να μην ανακληθεί κατά το ολοκαύτωμα των υπόπτων και την πυρπόλησή της, και οι περαστικοί νομίζουν ότι αυτό το ''ζεστό'' θέαμα έχει γίνει πλέον η νέα επέτειος. Και όλα αυτά με θεατή το δημαρχιακό χριστουγεννιάτικο δέντρο, το οποίο στο τέλος της ιστορίας έχει πια πιάσει μούχλα. Μου αρέσει μια φράση από τη σελίδα 25: Και όταν έπαιρνε σύνταξη, κάθε βουλευτής αποσυρόταν με το προσωπικό του αυτοκίνητο, τον προσωπικό του χωροφύλακα, την προσωπική του σύνταξη και την προσωπική του κότα. Οι κότες που όπως προείπαμε ανεβαίνουν στη στρατόσφαιρα και σαν εξορισμένες ζητούν την... παλινόρθωση για να ξαναπάρουν τη θέση που τους ανήκει.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε κατά τον Δεκέμβριο του 2009, μάλλον για να είναι επετειακό του λοιμού. Στη σελίδα, δε, 124 έχει και κάτι που μοιάζει επίκαιρο λόγω της περιπέτειας του χρέους μας (ο λόγος για τους Γερμανούς της Αγγελικούλας Siemens): Οι ίδιοι, ετόνισαν οι Γερμανοί, προσφέρονται να δανειοδοτήσουν τη ζημιογόνο χώρα, ώστε να είναι σε θέση να καταβάλει την πρέπουσα αποζημίωση στη γερμανική παθούσα ή μέλλουσα να πάθει κυβέρνηση (εννοείται όταν ο λοιμός θα εξερχόταν εκτός συνόρων). Και χθες το βράδυ, παραμονή Πρωτομαγιάς, σε ένα βιντεάκι της κρίσης (βλ. Ράδιο-Αρβύλα) κάπου λεγόταν: Οι ισχυροί και η διεθνής κερδοσκοπία πρώτα σε καταστρέφουν ώστε έπειτα να έλθουν σαν αθώοι γιατροί να εκφράσουν τη συμπάθειά τους και να σου προτείνουν μια δανειακή βοήθεια καθ' όλα ανεκτίμητη.
Προσοχή στον λοιμό του Διαδικτύου. Οι βουλευτές τα κακάρωναν με τη γλώσσα ή τη μασέλα πεταγμένη έξω, ενώ οι χρήστες της εδώ κοινότητας πιθανολογείται με τα δάχτυλα αποκαμωμένα, να βγάζουν τους τελευταίους τους σπασμούς, αργοκίνητα σημάδια μιας, εξ αντιθέτου, δακτυλοπαλλόμενης πιανιστικά νευρωτικής εποχής.
Π.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου