24-8-2011
Ο θάνατος των πληθωρικών ανθρώπων (όχι μόνο της Τέχνης) μάς κάνει πρωτίστως να σκεπτόμαστε τις χαμένες οριστικά δυνατότητες. Το παράδοξο βέβαια είναι ότι επικεντρωνόμαστε στην προσφορά τους και ζυγίζουμε το βάρος της διανοίας τους σχεδόν πάντα όταν κλείνει η αυλαία. Με άλλα λόγια, με δεδομένη την αβεβαιότητα αυτού του ''τρελού και ασυνάρτητου'' βίου, γιατί, αναρωτιέμαι, δεν κερδίζουμε από την παρουσία αυτών των πλουτοφόρων ανθρώπων εν τη πορεία τους και πριν από την τελική αναπάντεχη ευθεία.
Ίσως βέβαια όλα τα παραπάνω εκπηγάζουν από τις ενοχές μας - ενοχές για τις δικές μας ανεκμετάλλευτες δυνατότητες απέναντί τους.
Είναι βέβαιο ότι όλοι αυτοί οι δοτικοί και μεστοί οραμάτων άνθρωποι βρίσκονται διασκορπισμένοι στο σύγχρονο χαοτικό πολιτισμικό σύμπαν - έτσι δικαιολογείται εν μέρει η αδυναμία ή η απώλεια επαφής, εάν θεωρήσουμε ότι υπάρχει έστω και μειωμένη βούληση άντλησης ''πόρων''.
Για να το πω πιο ποιητικά, τα αστέρια τα βλέπεις καλύτερα όταν χαμηλώνουν τα πολλά φώτα γύρω σου. Κι ο θάνατος είναι αυτό ακριβώς: να βλέπεις τον ουρανό πεντακάθαρα μακριά από τα πολλά φώτα και τον θόρυβο, σε μιαν ατμόσφαιρα προσωπική και μυστηριακή, σαν μια προσευχή μέσα στη φύση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου