21.4.2013
Γ. ΑΝΔΡΕΑΤΟΣ - Σ. ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ: με το αίσθημα της βραδιάς αναλλοίωτο
1. Στα μάτια μου ο Γεράσιμος Ανδρεάτος είναι η προσωποποίηση μιας πολυδιάστατης ομορφιάς. Προικισμένος με τα πιο λαμπερά χρώματα της φύσης, προβάλλει την αγγελική μορφή του με ένα αδαμάντινο ήθος, που όσο ''χαμηλώνει'' με τη γνήσια σεμνότητά του τόσο πιο πολύ ''νοτίζει'' τον κήπο της καρδιάς του κοινού. Ένας υδροφόρος ορίζοντας που υποστρωματικά αγκαλιάζει το κέλυφος κάθε ψυχής. Η ευαισθησία του είναι βελούδινη, το χαμόγελό του απολειφάδι παλαιάς δυσεύρετης ευγένειας, το παράστημά του κίονας ευθύτητας και ειλικρίνειας. Το μπουζούκι στα χέρια του σε συνέχεια του ''είναι'' του, η μουσική μια βροχή από λέξεις που πέφτει πάνω στο άνυδρο συναισθηματικά τοπίο μιας ''άδειας'' εποχής. Η φωνή βγαίνει με αταλάντευτο επαγγελματισμό και μια σίγουρη αλλά ποτέ αλαζονική επιστημοσύνη. Όταν αντικρίζεις τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, μακαρίζεις τη φύση που παράγει τέτοια πρόσωπα-πρότυπα. Στο τέλος της βραδιάς πνίγηκε μέσα στην περιπλοκάδα μιας παρέας. Εκεί εξάλλου ανήκει, μέσα στον κόσμο που τον θαυμάζει και τον ευγνωμονεί. Ένας επί γης απεσταλμένος της Μούσας, ένας αοιδός που έπαιζε στην αυλή του Ομήρου, αυτό το ευλογημένο πουλί του ουρανού (έτσι τέλειωσε το πρόγραμμα) που πάει στη μάνα-υπομονή, που χορδίζει τη δική μας υπομονή, που μας βοηθεί να υπομένουμε τα δεινά ενός κακοοργανωμένου κόσμου, μέσα στον οποίον ευτυχώς βρίσκει θέση η φωνή αυτού του πουλιού, για μακάριους κελαηδισμούς όταν κοπάζουν τα κανόνια και οι βροντές.
Ο τραγουδιστής με την προσωπικότητα του Γ. Ανδρεάτου θεραπεύει ζωές, μπαλώνει τραύματα, χαρίζει ελπίδα. Εξάλλου, ''τίποτα δεν χάθηκε ακόμα''... Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος ενώνει το παλιό με το καινούργιο, ζωογονεί την παράδοση, σμίγει τα σοφά λόγια. Στο μουσικό του χαρμάνι ανακατεύει τους καημούς και τις μνήμες άλλων δεκαετιών με τις σύγχρονες ''απορίες'' οδηγώντας μας σε ένα αιώνιο συμπέρασμα: όλα είναι ζωή, και ζωή είναι απλώς τα πάθη κάθε καρδιάς.
Υ.Γ.: Ευχαριστίες για την ανταπόκρισή του να τραγουδήσει Γαβαλά και Πάνου στο β΄ μέρος του προγράμματος, κεντρίζοντας αθέατες πληγές. (Ο καθείς κι η αχίλλειος πτέρνα του...)
2. ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΦΙΑ Ο ΛΟΓΟΣ
Από'να βαθύ πηγάδι
που νερό δεν πάει στον Άδη
μια φωνή σα δέντρο απλώνει
στη σκιά καρδιά ξαπλώνει.
Στη σκηνή μια τραγουδίστρα
Παναγιά παρηγορίστρα
τους καημούς ξεδιαλύνει
φέρνοντας πικρή γαλήνη.
Φτάνει μόνο η λαλιά της
κάθε πάθος να εικονίσει
νέκταρ η δροσοσταλιά της
μέλι μέλος να κολλήσει.
Με τι πόθο, με τι οίστρο
κάνει τη μιλιά της σείστρο
χλόες πόνων αναδεύει
τραύματα κρυφά χαϊδεύει.
Η πυρπολημένη Σμύρνη
της αγάπης οι κουρσάροι
ό,τι η μοίρα δίνει σπέρνει
τόποι που ο νους σαλπάρει:
όλα αυτά και άλλα χίλια
θέματα και παραμύθια
από φλογισμένα χείλια
με της τέχνης τα ''ψιμύθια''
στόμα-λάλουσά μου κρήνη
φέρε στην ψυχή ειρήνη.
Αηδόνι στον κήπο που ψέλνεις μεθώ
σαν κάδρο η θωριά σου μια αγάπη ποθώ
το κάλλος σου επάνω καθρέφτης-πηγή
σε βλέπει, σε ακούει, ο νέος ριγεί.
Πουλί που σε όλους σκορπάς τον χρυσό σου
στου ονείρου το θάμπος μπρος βγες, φανερώσου
σε σώμα με κάμα σα θάμα είσαι, δρόσος
του έρωτα η ζάλη, η πάλη είναι νόσος.
Το τραγούδι παραγάδι
κάνει τις ζωές υφάδι
κι ό,τι η τραγουδίστρα ψέλνει
ως τα πέρατα το στέλνει.
Οι λυγμοί στεγνοί, αγνοί κι όλοι οι αναστεναγμοί
αχ, στο κράτημά τους τα ''αχ'', της Ανατολής ο Αλλάχ
το άσμα κάνουν προσευχή που το ακούει με προσοχή
νέος στο βωμό της νύχτας όπου το ρεφρέν αλύχτα.
Οινοχόη με λόγια βάλσαμο
στης ζωής το μέγα βάσανο
αοιδός, παθός κι ειδώς
στιχοφόρος πυραγός.
Με τι μέταλλο, τι μπρίο
με τι φλόγα, αλί, θηρίο
ξαίνει ορμές, φαντασιώσεις
έλα, Θεέ μου, να με σώσεις.
Τα τραγούδια κι όσα πει
ό,τι στην καρδιά σου μπει
ό,τι θρέφει αυτό το βράδυ
όσα ηχούν καταλογάδη
σαν σε νέφος σε σηκώνουν
κάπου αλλού σε απιθώνουν
σε μια πόλη μαγική, λυρική, χιμαιρική
ώσπου να'λθει η αυγή και της μέρας η κραυγή
χθες σε τούτο το λουτρό* είχες βρει ένα γιατρικό
όνειρα και υδρατμοί χάνονται κάποια στιγμή
μα ο στίχος που'χει κόψει
την ψυχή, πλάσει την όψη
νυχτικός θα επιστρέψει
- να πλαγιάσει ώσπου να φέξει.
...................................................
(* Χαμάμ Υ.Γ.: Στον αντίποδα του αισθήματος, στενότης χώρου, θαμώνες φουμέρνουν, έλλειψη πίστας, παλιές τουαλέτες, γειτονιά χωρίς πάρκινγκ.)
Γ. ΑΝΔΡΕΑΤΟΣ - Σ. ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ: με το αίσθημα της βραδιάς αναλλοίωτο
1. Στα μάτια μου ο Γεράσιμος Ανδρεάτος είναι η προσωποποίηση μιας πολυδιάστατης ομορφιάς. Προικισμένος με τα πιο λαμπερά χρώματα της φύσης, προβάλλει την αγγελική μορφή του με ένα αδαμάντινο ήθος, που όσο ''χαμηλώνει'' με τη γνήσια σεμνότητά του τόσο πιο πολύ ''νοτίζει'' τον κήπο της καρδιάς του κοινού. Ένας υδροφόρος ορίζοντας που υποστρωματικά αγκαλιάζει το κέλυφος κάθε ψυχής. Η ευαισθησία του είναι βελούδινη, το χαμόγελό του απολειφάδι παλαιάς δυσεύρετης ευγένειας, το παράστημά του κίονας ευθύτητας και ειλικρίνειας. Το μπουζούκι στα χέρια του σε συνέχεια του ''είναι'' του, η μουσική μια βροχή από λέξεις που πέφτει πάνω στο άνυδρο συναισθηματικά τοπίο μιας ''άδειας'' εποχής. Η φωνή βγαίνει με αταλάντευτο επαγγελματισμό και μια σίγουρη αλλά ποτέ αλαζονική επιστημοσύνη. Όταν αντικρίζεις τον Γεράσιμο Ανδρεάτο, μακαρίζεις τη φύση που παράγει τέτοια πρόσωπα-πρότυπα. Στο τέλος της βραδιάς πνίγηκε μέσα στην περιπλοκάδα μιας παρέας. Εκεί εξάλλου ανήκει, μέσα στον κόσμο που τον θαυμάζει και τον ευγνωμονεί. Ένας επί γης απεσταλμένος της Μούσας, ένας αοιδός που έπαιζε στην αυλή του Ομήρου, αυτό το ευλογημένο πουλί του ουρανού (έτσι τέλειωσε το πρόγραμμα) που πάει στη μάνα-υπομονή, που χορδίζει τη δική μας υπομονή, που μας βοηθεί να υπομένουμε τα δεινά ενός κακοοργανωμένου κόσμου, μέσα στον οποίον ευτυχώς βρίσκει θέση η φωνή αυτού του πουλιού, για μακάριους κελαηδισμούς όταν κοπάζουν τα κανόνια και οι βροντές.
Ο τραγουδιστής με την προσωπικότητα του Γ. Ανδρεάτου θεραπεύει ζωές, μπαλώνει τραύματα, χαρίζει ελπίδα. Εξάλλου, ''τίποτα δεν χάθηκε ακόμα''... Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος ενώνει το παλιό με το καινούργιο, ζωογονεί την παράδοση, σμίγει τα σοφά λόγια. Στο μουσικό του χαρμάνι ανακατεύει τους καημούς και τις μνήμες άλλων δεκαετιών με τις σύγχρονες ''απορίες'' οδηγώντας μας σε ένα αιώνιο συμπέρασμα: όλα είναι ζωή, και ζωή είναι απλώς τα πάθη κάθε καρδιάς.
Υ.Γ.: Ευχαριστίες για την ανταπόκρισή του να τραγουδήσει Γαβαλά και Πάνου στο β΄ μέρος του προγράμματος, κεντρίζοντας αθέατες πληγές. (Ο καθείς κι η αχίλλειος πτέρνα του...)
2. ΓΙΑ ΤΗ ΣΟΦΙΑ Ο ΛΟΓΟΣ
Από'να βαθύ πηγάδι
που νερό δεν πάει στον Άδη
μια φωνή σα δέντρο απλώνει
στη σκιά καρδιά ξαπλώνει.
Στη σκηνή μια τραγουδίστρα
Παναγιά παρηγορίστρα
τους καημούς ξεδιαλύνει
φέρνοντας πικρή γαλήνη.
Φτάνει μόνο η λαλιά της
κάθε πάθος να εικονίσει
νέκταρ η δροσοσταλιά της
μέλι μέλος να κολλήσει.
Με τι πόθο, με τι οίστρο
κάνει τη μιλιά της σείστρο
χλόες πόνων αναδεύει
τραύματα κρυφά χαϊδεύει.
Η πυρπολημένη Σμύρνη
της αγάπης οι κουρσάροι
ό,τι η μοίρα δίνει σπέρνει
τόποι που ο νους σαλπάρει:
όλα αυτά και άλλα χίλια
θέματα και παραμύθια
από φλογισμένα χείλια
με της τέχνης τα ''ψιμύθια''
στόμα-λάλουσά μου κρήνη
φέρε στην ψυχή ειρήνη.
Αηδόνι στον κήπο που ψέλνεις μεθώ
σαν κάδρο η θωριά σου μια αγάπη ποθώ
το κάλλος σου επάνω καθρέφτης-πηγή
σε βλέπει, σε ακούει, ο νέος ριγεί.
Πουλί που σε όλους σκορπάς τον χρυσό σου
στου ονείρου το θάμπος μπρος βγες, φανερώσου
σε σώμα με κάμα σα θάμα είσαι, δρόσος
του έρωτα η ζάλη, η πάλη είναι νόσος.
Το τραγούδι παραγάδι
κάνει τις ζωές υφάδι
κι ό,τι η τραγουδίστρα ψέλνει
ως τα πέρατα το στέλνει.
Οι λυγμοί στεγνοί, αγνοί κι όλοι οι αναστεναγμοί
αχ, στο κράτημά τους τα ''αχ'', της Ανατολής ο Αλλάχ
το άσμα κάνουν προσευχή που το ακούει με προσοχή
νέος στο βωμό της νύχτας όπου το ρεφρέν αλύχτα.
Οινοχόη με λόγια βάλσαμο
στης ζωής το μέγα βάσανο
αοιδός, παθός κι ειδώς
στιχοφόρος πυραγός.
Με τι μέταλλο, τι μπρίο
με τι φλόγα, αλί, θηρίο
ξαίνει ορμές, φαντασιώσεις
έλα, Θεέ μου, να με σώσεις.
Τα τραγούδια κι όσα πει
ό,τι στην καρδιά σου μπει
ό,τι θρέφει αυτό το βράδυ
όσα ηχούν καταλογάδη
σαν σε νέφος σε σηκώνουν
κάπου αλλού σε απιθώνουν
σε μια πόλη μαγική, λυρική, χιμαιρική
ώσπου να'λθει η αυγή και της μέρας η κραυγή
χθες σε τούτο το λουτρό* είχες βρει ένα γιατρικό
όνειρα και υδρατμοί χάνονται κάποια στιγμή
μα ο στίχος που'χει κόψει
την ψυχή, πλάσει την όψη
νυχτικός θα επιστρέψει
- να πλαγιάσει ώσπου να φέξει.
...................................................
(* Χαμάμ Υ.Γ.: Στον αντίποδα του αισθήματος, στενότης χώρου, θαμώνες φουμέρνουν, έλλειψη πίστας, παλιές τουαλέτες, γειτονιά χωρίς πάρκινγκ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου