Ο δυναμικός χαρακτήρας των κοινωνικών μεταβολών ενεργεί με τέτοιον τρόπο ώστε πολλάκις να αισθανόμαστε καθυστερημένοι, εκτός εποχής, ώστε μια κοροϊδευτική φωνή μέσα μας να μας ψιθυρίζει ειρωνικά: ΄΄μα καλά πού ζεις;΄΄.
Περπατώντας στους δρόμους της πόλης σίγουρα θα έχετε αισθανθεί την πίεση της κύστης σας. Κανένα πρόβλημα, σκέφτεστε. Θα μπω στο πλησιέστερο καφέ και θα κάνω τη δουλειά μου. Μέσα στους πολλούς άλλος ένας, που κάπου λέει κι ο Κηλαηδόνης.
Μπαίνεις λοιπόν στο καφέ ή στο ταχυφαγείον και ανεβαίνεις την κλίμακα που σε οδηγεί στο απομονωτήριο των βιολογικών αναγκών.
Και ξαφνικά αντικρίζεις ευγενική ταμπελίτσα που ορίζει τον νέο κανόνα, που αναλύεται με γλώσσα ωμή στα ακόλουθα:
Έτσι το κατούρημα είναι μόνο για λίγους κι εκλεκτούς, και δη για τους πελάτες. Εάν δεν είσαι πελάτης και μπεις στο μαγαζί λάθρα, με τη μάσκα του πελάτη, σίγουρα δεν θα κρατάς απόδειξη πληρωμής, οπότε... Βέβαια, το όλο σύστημα πρέπει να έχει και τις τρύπες του: π.χ., μπορείς να δανειστείς την απόδειξη από πελάτη, ή την ώρα που ο πελάτης ανοίγει την πόρτα του βιολογικού παραδείσου μπορείς να βάλεις το πόδι και προτού κλείσει να σταθείς κι εσύ στο θαλαμίσκο (αυτό για παράδειγμα έκανα εγώ), ή αντίστροφα, να κρατήσεις την πόρτα την ώρα που άλλος βγαίνει. Κ.λπ.
Αλλά μ' αυτά και μ' αυτά νιώθω ότι και το κατούρημα έχει μεταβληθεί σε οικονομική διαδικασία, και δεν σας κρύβω ότι με την ακολουθία αυτών των βημάτων σχηματίζεται ουρά έξω από το φρούριο των σκυμμένων σωμάτων (μου έτυχε εμένα στα Μακ της Ομόνοιας).
Γιατί λοιπόν θεσπίστηκε αυτή η ιδιωτική ταλαιπωρία; Σε τι αποσκοπεί;
Η απάντηση ήλθε αυθόρμητα από πρώην νταλικέρη οδικών μεταφορών προς και από Γερμανία μεριά, που εργάζεται τώρα στο αεροδρόμιο και με τον οποίον περιμέναμε στη σειρά πότε θα αδειάσει το φορτίο του ο έγκλειστος: Δεν το κατάλαβες; Για τα πρεζόνια ρε το κάνουν.
Ένιωσα και πάλι καθυστερημένος και το λιγότερο βλάκας. Μα καλά, πώς δεν το σκέφτηκα τόσην ώρα; Το σύστημα δηλαδή δεν θέλει να τιμωρήσει τους τζαμπατζήδες εκκενωτές, αλλά τους ναρκομανείς που ως επί το πλείστον συχνάζουν στην Ομόνοια.
Δηλαδή τα πρεζόνια έχουν βάλει στην πρέσα και την κύστη μας (εκτός από την πίστη μας). Άι στο διάολο, ε δεν υποφέρεται η ζωή στην Ομόνοια. Καλύτερα να την αδειάζω στο δρόμο, στο πεζοδρόμιο, όπου γουστάρω τελοσπάντων, κι ούτε χαρτάκια ούτε ουρές. Βέβαια εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος να σε πάρουν μάτι οι περαστικοί, οι τραβεστί, οι περίεργοι, ή να σε ΄΄παρατηρήσουν΄΄ οι δημοτικοί αστυνόμοι. Ροζ κλήση για αφόδευση, που λέμε, αντί για λευκό ή ζαχαρί ή ροζ κωλόχαρτο.
Σκέφτομαι το μαρτύριο εκείνων που έχουν προστάτη ή ακράτεια ή τελοσπάντων συχνοουρία ανεξαρτήτως αιτίου. Απαγορευτική η είσοδός τους σε τέτοια βασανιστικά καταστήματα.
Το κοντράστ με τα πράσινα λιβάδια της εξοχής ή τους ατέρμονους αγρούς της ελληνικής φύσης, όπου αδειάζεις ό,τι γουστάρεις χωρίς κόμιστρο, είναι εντυπωσιακό. ΄΄Επιστροφή στη φύση΄΄, που λέγανε παλιά.
Π.Χ.
1 σχόλιο:
Πληρώστε, κατουρήστε, τελειώσατε!
Δημοσίευση σχολίου