10.10.2011
Έφυγε χθες από τη ζωή ο Αντώνης Χρηστέας, ένδοξος καλαθοσφαιριστής και μετέπειτα προπονητής, με πολλές διακρίσεις και επιτυχίες στο ενεργητικό του.
Η είδηση θα είχε μικρότερο αντίκτυπο για μας εάν ο Αντώνης Χρηστέας δεν ''τύχαινε'' να είναι ο πατέρας της συμφοιτήτριάς μας Κατερίνας Χρηστέα, που τόσα μας συνέδεσαν κατά το παρελθόν κυρίως. Στα χρόνια εννοώ που συνυπήρχαμε ως συμφοιτητές στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών.
Κατά σύμπτωση είδα την Κατερίνα προ 2 εβδομάδων σε κάποια κινητοποίηση. Είχε έλθει από τη Μύκονο κι είχε την ορμή του ξαναμμένου ταξιδιώτη που πάει να κερδίσει τον χρόνο και να δώσει νόημα σε κάθε τι. Και θα΄θελα να΄ξερα ποια σατανική διαίσθηση ή ποιο ομιχλώδες προαίσθημα με έκαναν να την ρωτήσω στο λίγο της συνεύρεσής μας και μάλιστα κάτω από την ''ομπρέλα'' ενός πανό ''τι κάνουν οι γονείς σου;''. Μου απάντησε ανέφελα πως είναι μια χαρά. Σήμερα το πρωί ο φίλος μου Χρήστος ''ανακάλυψε'' την είδηση μέσα στα χίλια κανάλια του Δικτύου.
Άλλη μια απώλεια, άλλος ένας αποχαιρετισμός, άλλη μια πομπή δακρύων και αναμνήσεων, άλλος ένας μαύρος χορός, άλλη μια τουφεκιά στο στήθος.
Λυπάμαι πολύ που δεν έτυχε να γνωρίσω αυτόν τον άνδρα, που όπως μου τον περιγράφει η φίλη Ιωάννα, ήταν μάλαμα, κάλαθος καλοσύνης.
Ο θάνατος τελευταία σουτάρει με κλειστά μάτια από τη σέντρα και σκοράρει ανελπίστως.
Αντίο, κύριε Αντώνη - συλλυπητήρια, Κατερίνα. Έχοντας κανείς έναν τέτοιον πατέρα, και μάλιστα καλά εγκατεστημένο μέσα του, δεν πρόκειται να χάσει ποτέ. Οι οδηγίες και τα κόλπα θα σου δίδονται ψιθυριστά.
Εκ μέρους όλης της οικογένειας των φίλων μας και συμφοιτητών μας, αποστέλλουμε το μήνυμα της συμπάθειάς μας.
Έφυγε χθες από τη ζωή ο Αντώνης Χρηστέας, ένδοξος καλαθοσφαιριστής και μετέπειτα προπονητής, με πολλές διακρίσεις και επιτυχίες στο ενεργητικό του.
Η είδηση θα είχε μικρότερο αντίκτυπο για μας εάν ο Αντώνης Χρηστέας δεν ''τύχαινε'' να είναι ο πατέρας της συμφοιτήτριάς μας Κατερίνας Χρηστέα, που τόσα μας συνέδεσαν κατά το παρελθόν κυρίως. Στα χρόνια εννοώ που συνυπήρχαμε ως συμφοιτητές στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών.
Κατά σύμπτωση είδα την Κατερίνα προ 2 εβδομάδων σε κάποια κινητοποίηση. Είχε έλθει από τη Μύκονο κι είχε την ορμή του ξαναμμένου ταξιδιώτη που πάει να κερδίσει τον χρόνο και να δώσει νόημα σε κάθε τι. Και θα΄θελα να΄ξερα ποια σατανική διαίσθηση ή ποιο ομιχλώδες προαίσθημα με έκαναν να την ρωτήσω στο λίγο της συνεύρεσής μας και μάλιστα κάτω από την ''ομπρέλα'' ενός πανό ''τι κάνουν οι γονείς σου;''. Μου απάντησε ανέφελα πως είναι μια χαρά. Σήμερα το πρωί ο φίλος μου Χρήστος ''ανακάλυψε'' την είδηση μέσα στα χίλια κανάλια του Δικτύου.
Άλλη μια απώλεια, άλλος ένας αποχαιρετισμός, άλλη μια πομπή δακρύων και αναμνήσεων, άλλος ένας μαύρος χορός, άλλη μια τουφεκιά στο στήθος.
Λυπάμαι πολύ που δεν έτυχε να γνωρίσω αυτόν τον άνδρα, που όπως μου τον περιγράφει η φίλη Ιωάννα, ήταν μάλαμα, κάλαθος καλοσύνης.
Ο θάνατος τελευταία σουτάρει με κλειστά μάτια από τη σέντρα και σκοράρει ανελπίστως.
Αντίο, κύριε Αντώνη - συλλυπητήρια, Κατερίνα. Έχοντας κανείς έναν τέτοιον πατέρα, και μάλιστα καλά εγκατεστημένο μέσα του, δεν πρόκειται να χάσει ποτέ. Οι οδηγίες και τα κόλπα θα σου δίδονται ψιθυριστά.
Εκ μέρους όλης της οικογένειας των φίλων μας και συμφοιτητών μας, αποστέλλουμε το μήνυμα της συμπάθειάς μας.
2 σχόλια:
Δεν ήξερα προσωπικά τον Αντώνη Χρηστέα – ωστόσο, κατά έναν έμμεσο αλλά σαφή τρόπο, δε μου ήταν ούτε και άγνωστος. Πρώτον, λόγω του ότι ήταν ο πατέρας της εκλεκτής συμφοιτήτριας Κατερίνας και, δεύτερον, λόγω της μακράς θητείας του στο μπάσκετ, τον απόηχο της οποίας πολλάκις είχα στα αυτιά μου παρακολουθώντας εδώ και χρόνια το άθλημα. Οι λιγοστές πληροφορίες που συνέλεξα για τον εκλιπόντα συγκλίνουν στο ότι ήταν άνθρωπος ακέραιος και μαχητής – χαρίσματα που είχε κληροδοτήσει και στην εκλεκτή συμφοιτήτρια, της οποίας, μολονότι ποτέ δεν κάναμε στενή παρέα, θαύμαζα πάντα το (αλύγιστο κι ενθουσιαστικό) διεκδικητικό πνεύμα, που δεν αλώθηκε ποτέ από τις σειρήνες της (τόσο εύθραυστης, όπως αποδείχτηκε) ευημερίας. Κατά τα λοιπά, ο Αντώνης Χρηστέας κουβαλούσε μέσα του όλο το μύθο του ελληνικού μπάσκετ – από τα πέτρινα χρόνια και τις θρυλικές ομάδες του Πανελληνίου της δεκαετίας του ’50 και της ΑΕΚ της δεκαετίας του ’60 έως την εκτόξευση στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν και χρημάτισε μέλος του επιτελείου των εθνικών ομάδων και ήταν με τον τρόπο του παρών στους θριάμβους των ανδρών το 1987 και των εφήβων το 1995. Θα έλεγε κανείς ότι ήταν η γενιά του Χρηστέα (και του Τρόντζου, του Αμερικάνου, του Κολυκυθά) που προετοίμασε το έδαφος και έβαλε τις βάσεις ώστε με την έλευση από την Αμερική του ιδιοφυούς Νίκου Γκάλη το άθλημα να γνωρίσει στιγμές μοναδικές. Ο Χρηστέας ήταν παρών μεταξύ άλλων στον πρωτόλειο ευρωπαϊκό θρίαμβο της μπασκετικής ΑΕΚ στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο. Η μοίρα θέλησε να φύγει από τον κόσμο ξαφνικά, σε μια συγκυρία όπου η Ελλάδα έπεφτε στην παρακμή, χωρίς να γλιτώσει από αυτήν ούτε το μπασκετάκι, ούτε η ομάδα με την οποία δοξάστηκε και η οποία από τις ευρωπαϊκές κορυφές ξέπεσε στο ημίφως της Α2. Οι πατεράδες μας έχουν να λένε για το πόσος κόσμος είχε μαζευτεί μέσα κι έξω από το Παναθηναϊκό Στάδιο εκείνη την ανοιξιάτικη βραδιά του 1968 – κι ήταν κι αυτός ο αχός, ο «βρυχηθμός» του Σταδίου που βοήθησε μαζί με τους παίκτες να ηττηθεί ο αντίπαλος. Στο μύθο μου μέσα αυτό το βουητό φάνταζε πάντα τόσο δυνατό ώστε να αντιλαλεί μέχρι τις μέρες μας στην πόλη – νομίζω ότι θα το έχω στ’αυτιά μου δίπλα στις ψαλμωδίες και σήμερα, την ώρα του στερνού αποχαιρετισμού. Αντίο, κυρ-Αντώνη.
Χ.Α.
Υ.Γ.: Ιδού και ο συγκινητικός αποχαιρετισμός από κάποιον ειδικότερο στα μπασκετικά: http://www.sday.gr/Articles/Nikos-Papadogiannis/Η-Ελλαδα-της-σκυμμενης-κεφαλης.aspx
Η ευαισθησία μας, φίλε Χρήστο, αποκορυφώνεται στις νεκρολογίες, όταν δηλαδή αποχωρούν γνήσιοι Έλληνες που ήταν ταγμένοι στο μεγάλο τους σκοπό και θα υπενθυμίζουν με το έργο τους ότι αγαθά κόποις κτώνται. Κάνοντας τη ζωή μας βορά στην ευκολία, δεν μπορούμε να υπολογίζουμε σε μεγάλες θυσίες και επομένως σε μεγάλα επιτεύγματα. Το επαγγελματικό πάθος είναι απ' ό,τι φαίνεται στον αντίποδα του σύγχρονου αισθήματος ''θέλω να περνάω καλά''. Όποιος θέλει τη βολή του, χωρίς να παθιάζεται και να δοκιμάζεται, δεν νομίζω ότι μπορεί να ανέβει τόσο ψηλά όσο ο εκλιπών.
Κατά τα άλλα, το κείμενό σου ήταν και πάλι ένα διαμάντι που φωτίζει τον χαρακτήρα και το ήθος σου.
Δημοσίευση σχολίου