28.10.2011
Όλοι αυτοί που μιλούν ακατάπαυστα, που σχολιάζουν την πραγματικότητα, τις φτερωτές ειδήσεις, που παλεύουν να προσδιορίσουν το ακαθόριστο αύριο, που σκορπούν έννοιες και φόβο και αόρατες απειλές, είναι μπουκιές που τους καταπίνει σαν σε παιχνίδι ο χρόνος. Τα λόγια τους υπογραμμίζουν αποφάσεις, εξελίξεις, δηλώσεις, λόγια πάνω σε άλλα λόγια, λόγια παχιά πάνω σε γεγονότα, κι ωστόσο όλα αυτά είναι τόσο ασήμαντα αν τα δει κανείς από ψηλά. Μα πώς μπορεί ένας κοινός νους να γνωρίζει τι θα γίνει αύριο, τον άλλον μήνα, τον άλλον χρόνο, το 2020; Όλες οι γραμμές της βούλησης και τα σενάρια, ό,τι κι αν αποφασίσουν οι θνητοί στον παρόντα χρόνο, είναι σαν βαρκάκι που πρέπει να διέλθει από τον ωκεανό του χρόνου, να περάσει Συμπληγάδες, πρόσωπα θα έχουν αλλάξει, κυβερνήσεις θα έχουν νέες εγκατασταθεί, τα σπίτια θα δείχνουν περισσότερο άχρωμα, η λήθη θα έχει ρίξει πέπλον βλοσυρό, και όλα αυτά τα λόγια λίγους μήνες από τώρα θα είναι πλέον γερασμένα. Ας αναλογιστούμε πού βρίσκονται αυτήν την ώρα όλα τα λόγια, τα λόγια μας επίσης, των προηγούμενων μηνών ή και χρόνων, τα σχέδιά μας, οι παράγοντες στους οποίους ποντάραμε. Καθ' ότι σύγχρονοι προφήτες δεν υπάρχουν, τη μοίρα των προσώπων και των εθνών την γράφουν και την συγκαθορίζουν χίλιοι δυο παράγοντες. Άμα γυρίσουμε πίσω και δούμε τι μας έλεγαν από του βήματος, τι λέγαμε κι εμείς μέσα στους κύκλους μας, θα καταλάβουμε πόσο μικροί κι ασήμαντοι είμαστε μέσα στον χρόνο. Όλα παρέρχονται και δίνουν τη θέση τους σε άλλα, κι οι αγώνες και οι προσδοκίες και τα όνειρα και οι συλλογισμοί είναι ημερήσιας κατανάλωσης. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι η λέξη ''λιτότης'' λεγόταν ήδη από το 198... καθώς και η περίφημη φράση ''θα έλθουν καλύτερες ημέρες'', που φέρνει στον νουν την επανάκτηση της Αγια-Σοφιάς και της Πόλης γενικά. Όλοι τώρα φοβούνται πως έρχεται η φτώχεια και η εξαθλίωση, κι όμως ακόμη και αυτός ο φόβος ζωγραφίζεται αόριστα στο τελάρο του μέλλοντος χρόνου, όπως όλα, και τα αισιόδοξα και τα μελαγχολικά. Όλα βέβαια είναι ανοιχτά: αύριο μπορεί να είμαι μόνος, χωρίς συντρόφους, χωρίς χρήματα και να σουλατσάρω σαν τους ζητιάνους. Μπορεί ωστόσο να παραμείνω μέσες άκρες και στην ίδια περίπου κατάσταση όπου βρίσκομαι σήμερα, στη μέση αστική συντηρητική ζωή, χωρίς καταχρήσεις, υπερβολές, όλα μέσα στο πλαίσιο της αυτοσυγκράτησης και του προγραμματισμού. Κι αν ωστόσο πάω πιο ψηλά; αν τα βρω λέμε τώρα με τους ξένους αφέντες και τους γυαλίσω στο μάτι; αν κάποιος από μας τους άσημους γίνει διάσημος; χθες μάλιστα κάποιος μου έλεγε ότι αν δώσεις 10.000 ευρώ σε ένα γραφείο Δημοσίων Σχέσεων μπορεί σε ολίγον χρόνο να είσαι γνωστός σε όλη την Ελλάδα. Πού ξέρεις; μπορεί κανείς να θέλει να βγει από τη ναφθαλίνη και να κάνει ένα άλμα ακροβατικό σε μια φάση υπαρξιακής αδράνειας, να αγοράσει βίλα Τσοχατζόπουλου με θέα την Ακρόπολη και να κάνει έναν χρυσούν γάμο στα Παρίσια. Πώς τα γνωρίζουν όλα αυτά οι προφήτες των Μέσων; οι μάντεις, οι αστρολόγοι της οικονομίας, οι Κώστηδες Λεφάκηδες; Και τι τέλος πάντων είναι αυτή η περίφημη οικονομία εκτός του ψυχισμού μας; Μια κατάθλιψη μπορεί να σε φέρει σε οικονομική καταστροφή ενώ ένας τρελός ενθουσιασμός να σε σηκώσει στον αιθέρα. Όλα τελικά είναι αβέβαια για το μέλλον, μόνον ο θάνατός μας είναι σίγουρος και η βιαστική ανάμνηση που θα αποτελούμε στον νουν ολίγων συνοδοιπόρων. Οπότε με την αβεβαιότητα αυτή, όποιος ομιλεί με κατηγορηματικότητα είναι σαν να μας λέει μια διασκεδαστική ιστορία, και ποιος μπορεί από τώρα να γίνει ο αυτόκλητος σωτήρας μας; Μοιάζει σαν να βρισκόμαστε στο ξεκίνημα του πολέμου της Τροίας κι ο Οδυσσέας να έχει ήδη σημαδέψει στο μυαλό του το κόκκινο μήλο και να βλέπει μπροστά του να χύνεται το αίμα των μνηστήρων. Στα πρώτα βήματα ακόμη βρισκόμαστε ενός μεγάλου και αχανούς μέλλοντος, και τα λόγια σας ή τα λόγια μας είναι αλοιφή για τα βρέφη. Οπότε ουδεμία ανησυχία ζωτική δεν θα έπρεπε να μας προκαλούν όλα αυτά που λένε οι ειδικοί, καθώς σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε οι ίδιοι να τα υποστηρίξουν. Κι όμως ρυτιδιάζει η ψυχή πολλών με όλες αυτές τις ''αποφασιστικές'' προφητείες και ρητορείες και λένε πως πλησιάζει ο χαμός τους. Τα πάντα ρει λέει κι ο αρχαίος, κι αφήστε αυτούς να φτιάχνουν από τώρα τα σκίτσα τους. Τίποτε από όσα λέγονται δεν θα γίνει όπως λέγεται. Η μία απόφαση θα δώσει τη σκυτάλη της στην άλλη και το ένα σκηνικό ζωής στο επόμενο, μέχρι να γεράσουν μέσα μας και τα λόγια και οι δυνάμεις της αλλαγής. Αλλαγή και πράσινα άλογα, που λέγαμε κάποτε. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, θα αντέτεινε κάποιος. Εν ολίγοις, ο χρόνος θα δείξει τα πάντα και θα φανερώσει ποιος από μας ήταν το μεγαλύτερο κάθαρμα ή το πιο βρομερό γουρούνι. Όσο για την εθνική επέτειο, κάθε χρόνος που περνάει την καθιστά μια παλιά κινηματογραφική ταινία που όλοι μιλούν γι' αυτήν χωρίς να την έχουνε δει ποτέ. Χωρίς συνείδηση λέγονται τα λόγια, χωρίς βιωματικό αντίκρισμα και ''πάθος''. Είναι όλα άψυχα, γιατί ουδείς μας έχει πονέσει, ουδείς μας έχει γυρίσει από το μέτωπο με τις ψείρες σε όλο το κορμί. Είμαστε καλοπερασάκηδες ωραίοι ρήτορες και προφήτες για τις κάλτσες μας.
Όλοι αυτοί που μιλούν ακατάπαυστα, που σχολιάζουν την πραγματικότητα, τις φτερωτές ειδήσεις, που παλεύουν να προσδιορίσουν το ακαθόριστο αύριο, που σκορπούν έννοιες και φόβο και αόρατες απειλές, είναι μπουκιές που τους καταπίνει σαν σε παιχνίδι ο χρόνος. Τα λόγια τους υπογραμμίζουν αποφάσεις, εξελίξεις, δηλώσεις, λόγια πάνω σε άλλα λόγια, λόγια παχιά πάνω σε γεγονότα, κι ωστόσο όλα αυτά είναι τόσο ασήμαντα αν τα δει κανείς από ψηλά. Μα πώς μπορεί ένας κοινός νους να γνωρίζει τι θα γίνει αύριο, τον άλλον μήνα, τον άλλον χρόνο, το 2020; Όλες οι γραμμές της βούλησης και τα σενάρια, ό,τι κι αν αποφασίσουν οι θνητοί στον παρόντα χρόνο, είναι σαν βαρκάκι που πρέπει να διέλθει από τον ωκεανό του χρόνου, να περάσει Συμπληγάδες, πρόσωπα θα έχουν αλλάξει, κυβερνήσεις θα έχουν νέες εγκατασταθεί, τα σπίτια θα δείχνουν περισσότερο άχρωμα, η λήθη θα έχει ρίξει πέπλον βλοσυρό, και όλα αυτά τα λόγια λίγους μήνες από τώρα θα είναι πλέον γερασμένα. Ας αναλογιστούμε πού βρίσκονται αυτήν την ώρα όλα τα λόγια, τα λόγια μας επίσης, των προηγούμενων μηνών ή και χρόνων, τα σχέδιά μας, οι παράγοντες στους οποίους ποντάραμε. Καθ' ότι σύγχρονοι προφήτες δεν υπάρχουν, τη μοίρα των προσώπων και των εθνών την γράφουν και την συγκαθορίζουν χίλιοι δυο παράγοντες. Άμα γυρίσουμε πίσω και δούμε τι μας έλεγαν από του βήματος, τι λέγαμε κι εμείς μέσα στους κύκλους μας, θα καταλάβουμε πόσο μικροί κι ασήμαντοι είμαστε μέσα στον χρόνο. Όλα παρέρχονται και δίνουν τη θέση τους σε άλλα, κι οι αγώνες και οι προσδοκίες και τα όνειρα και οι συλλογισμοί είναι ημερήσιας κατανάλωσης. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι η λέξη ''λιτότης'' λεγόταν ήδη από το 198... καθώς και η περίφημη φράση ''θα έλθουν καλύτερες ημέρες'', που φέρνει στον νουν την επανάκτηση της Αγια-Σοφιάς και της Πόλης γενικά. Όλοι τώρα φοβούνται πως έρχεται η φτώχεια και η εξαθλίωση, κι όμως ακόμη και αυτός ο φόβος ζωγραφίζεται αόριστα στο τελάρο του μέλλοντος χρόνου, όπως όλα, και τα αισιόδοξα και τα μελαγχολικά. Όλα βέβαια είναι ανοιχτά: αύριο μπορεί να είμαι μόνος, χωρίς συντρόφους, χωρίς χρήματα και να σουλατσάρω σαν τους ζητιάνους. Μπορεί ωστόσο να παραμείνω μέσες άκρες και στην ίδια περίπου κατάσταση όπου βρίσκομαι σήμερα, στη μέση αστική συντηρητική ζωή, χωρίς καταχρήσεις, υπερβολές, όλα μέσα στο πλαίσιο της αυτοσυγκράτησης και του προγραμματισμού. Κι αν ωστόσο πάω πιο ψηλά; αν τα βρω λέμε τώρα με τους ξένους αφέντες και τους γυαλίσω στο μάτι; αν κάποιος από μας τους άσημους γίνει διάσημος; χθες μάλιστα κάποιος μου έλεγε ότι αν δώσεις 10.000 ευρώ σε ένα γραφείο Δημοσίων Σχέσεων μπορεί σε ολίγον χρόνο να είσαι γνωστός σε όλη την Ελλάδα. Πού ξέρεις; μπορεί κανείς να θέλει να βγει από τη ναφθαλίνη και να κάνει ένα άλμα ακροβατικό σε μια φάση υπαρξιακής αδράνειας, να αγοράσει βίλα Τσοχατζόπουλου με θέα την Ακρόπολη και να κάνει έναν χρυσούν γάμο στα Παρίσια. Πώς τα γνωρίζουν όλα αυτά οι προφήτες των Μέσων; οι μάντεις, οι αστρολόγοι της οικονομίας, οι Κώστηδες Λεφάκηδες; Και τι τέλος πάντων είναι αυτή η περίφημη οικονομία εκτός του ψυχισμού μας; Μια κατάθλιψη μπορεί να σε φέρει σε οικονομική καταστροφή ενώ ένας τρελός ενθουσιασμός να σε σηκώσει στον αιθέρα. Όλα τελικά είναι αβέβαια για το μέλλον, μόνον ο θάνατός μας είναι σίγουρος και η βιαστική ανάμνηση που θα αποτελούμε στον νουν ολίγων συνοδοιπόρων. Οπότε με την αβεβαιότητα αυτή, όποιος ομιλεί με κατηγορηματικότητα είναι σαν να μας λέει μια διασκεδαστική ιστορία, και ποιος μπορεί από τώρα να γίνει ο αυτόκλητος σωτήρας μας; Μοιάζει σαν να βρισκόμαστε στο ξεκίνημα του πολέμου της Τροίας κι ο Οδυσσέας να έχει ήδη σημαδέψει στο μυαλό του το κόκκινο μήλο και να βλέπει μπροστά του να χύνεται το αίμα των μνηστήρων. Στα πρώτα βήματα ακόμη βρισκόμαστε ενός μεγάλου και αχανούς μέλλοντος, και τα λόγια σας ή τα λόγια μας είναι αλοιφή για τα βρέφη. Οπότε ουδεμία ανησυχία ζωτική δεν θα έπρεπε να μας προκαλούν όλα αυτά που λένε οι ειδικοί, καθώς σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε οι ίδιοι να τα υποστηρίξουν. Κι όμως ρυτιδιάζει η ψυχή πολλών με όλες αυτές τις ''αποφασιστικές'' προφητείες και ρητορείες και λένε πως πλησιάζει ο χαμός τους. Τα πάντα ρει λέει κι ο αρχαίος, κι αφήστε αυτούς να φτιάχνουν από τώρα τα σκίτσα τους. Τίποτε από όσα λέγονται δεν θα γίνει όπως λέγεται. Η μία απόφαση θα δώσει τη σκυτάλη της στην άλλη και το ένα σκηνικό ζωής στο επόμενο, μέχρι να γεράσουν μέσα μας και τα λόγια και οι δυνάμεις της αλλαγής. Αλλαγή και πράσινα άλογα, που λέγαμε κάποτε. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, θα αντέτεινε κάποιος. Εν ολίγοις, ο χρόνος θα δείξει τα πάντα και θα φανερώσει ποιος από μας ήταν το μεγαλύτερο κάθαρμα ή το πιο βρομερό γουρούνι. Όσο για την εθνική επέτειο, κάθε χρόνος που περνάει την καθιστά μια παλιά κινηματογραφική ταινία που όλοι μιλούν γι' αυτήν χωρίς να την έχουνε δει ποτέ. Χωρίς συνείδηση λέγονται τα λόγια, χωρίς βιωματικό αντίκρισμα και ''πάθος''. Είναι όλα άψυχα, γιατί ουδείς μας έχει πονέσει, ουδείς μας έχει γυρίσει από το μέτωπο με τις ψείρες σε όλο το κορμί. Είμαστε καλοπερασάκηδες ωραίοι ρήτορες και προφήτες για τις κάλτσες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου