26.6.2012
Λευκό σε μαύρο φόντο απόψε το βράδυ κι ένα φεγγάρι τόσο ελπιδοφόρο να κρέμεται αποφασιστικά απ' την οροφή του κόσμου. Νωρίτερα, προτού σβήσει το φως μέσα στην αγκαλιά του κόσμου, μοναχικοί θαμώνες καθήμενοι συνεσταλμένα στα παγκάκια, μου έκανε εντύπωση πως τα είχαν μοιράσει και ο καθένας αναπαυόταν στο δικό του φέουδο, προσπαθούσαν ίσως να καταλάβουν πόσο απέχει το δικό τους όνειρο από το επίγειο κάλλος. Κι αυτό το σιντριβάνι φυλακισμένο μέσα στο καγκελωτό κελί του να γεύεται μόνο του τη δροσιά που εκπέμπει χωρίς αποδέκτη. Μια ατμόσφαιρα γαλήνης και ερημίας μαζί, αλλά ευτυχώς ο μικρός ποδηλάτης βρήκε τον συνομήλικό του κι εγώ την ευκαιρία να συλλέξω μία ακόμη από τις πολλές περιστασιακές γνωριμίες. Ο άνδρας με την κούραση και τη φθορά πάνω στο πρόσωπο έβγαζε τις λέξεις μετά το ρούφημα του καπνού, η γυναίκα μια όμορφη γαλανομάτα που είχε το μυαλό της κυρίως στο 2,5 ετών αγγελούδι της, που διψούσε για εξερεύνηση. Το τέκνον επέβαινε επί ποδηλάτου μετά βοηθητικών και του άρεσε ακολούθως το λάκτισμα και το σκαρφάλωμα επί της μαρμάρινης κλίμακος του Μεγάρου. Νωρίτερα, τρία κοριτσόπουλα σκηνοθετούσαν μια φωτογράφιση, το ένα ήταν το μοντέλο, με μακρύ ολόσωμο θαλασσινό φόρεμα και ανοίγματα πλευρικά, το άλλο κρατούσε τη μηχανή και το τρίτο έναν φακό. Φαίνονταν σαν γυμνασιόπαιδα που θα γυρνούσαν ταινία για το μάθημα του σχολείου τους ή θα φωτογράφιζαν το κορίτσι με τις άγριες μπούκλες που όλο άλλαζε στάση στα πόδια και στο φόρεμά του. Ένα κορίτσι που έμοιαζε να ντρέπεται μπρος στη θέα αργόσχολων και θαμώνων, έφερνε τη λάμψη των Μίντια σε μια νεκρή πιάτσα. Τελικά λόγο στο λόγο και ειδικά με το γνωστό τέχνασμα "μίλα πρώτα συ για τον εαυτό σου και θα δεις σε λίγο θα σε μιμηθούν κι οι άλλοι" έπιασα τη συχνότητα του ζεύγους: η κοπέλα απόφοιτος του Μεταφραστικού του Γαλλικού Ινστιτούτου, το αγόρι αρχικά δήλωσε "εργάτης'' με ένα ύφος που έλεγε ''βλέπεις εμένα η μοίρα μου δεν με αξίωσε για μεγάλες δόξες". Αλλά τι είναι πλέον η μετάφραση, η εκπαίδευση, οι υπηρεσίες, οι γειτονιές της πόλης, τα ταξίδια στην Ελλάδα κ.ο.κ.; Τα νερά όπου πλέουμε άνετα σε μια κουβέντα με αγνώστους κι έτσι λέγομαι Κώστας ο ένας, Κατερίνα η άλλη, μ' αρέσει να μεταφράζω, κι έχω κάνει και το Ραντεβού της Αφροδίτης, ποιανού; βρίσκω εύκολα πλέον ότι είναι η μεταφράστρια Αικατερίνη Αθανασούλη, που δουλεύει σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών διδάσκοντας γαλλικά και μοιάζει να έχει τα πλεμόνια για μεγάλες μεταφραστικές δουλειές. Αλλά η έκπληξη μού ήλθε στο τέλος όταν ο άνδρας εξομολογήθηκε ότι ένεκα ανεργίας μπάρκαρε προ χρόνων σε γκαζάδικο και φαίνεται πως η πιο μεγάλη αγωνία των 5 χρόνων του στις θάλασσες του κόσμου, τι όμορφο το θαλασσινό φόρεμα του κοριτσιού, ήταν ένας τυφώνας 4 ημερών στον Ατλαντικό. Ηθικόν δίδαγμα: στους μεγάλους άδειους πίνακες όπως της πιάτσας του Ζαππείου γράφε με γρήγορες αφηγήσεις στιγμιότυπα της ζωής σου. Πού ξέρεις, μπορεί κάπου κάποτε κάπως να σηκώσουν ένα σιντριβάνι χαράς και αναπάντεχης έκπληξης. Πάντως, μην μου πείτε όχι, ωραία ταίριαξαν τους ωκεανούς τους: γλώσσα η μια ωκεανούς ο άλλος, και το παιδί να νιώθεις πως θα ταξιδεύσει σε έναν κόσμο που θα αλλάξει άρδην (μόνο η ωραία φεγγαράδα θα μείνει, το αθάνατο τοπίο του ουρανού).
Είπαμε χωρίς να το πιστεύουμε πως θα ξαναβρεθούμε στα ίδια μέρη τις ερχόμενες μέρες, τι να το κάνεις, μας έφυγε πλέον η περιέργεια, και το πέρασμα από το περιστασιακό στο σοβαρόν της γνωριμίας δεν είναι απλή υπόθεση.
Λευκό σε μαύρο φόντο απόψε το βράδυ κι ένα φεγγάρι τόσο ελπιδοφόρο να κρέμεται αποφασιστικά απ' την οροφή του κόσμου. Νωρίτερα, προτού σβήσει το φως μέσα στην αγκαλιά του κόσμου, μοναχικοί θαμώνες καθήμενοι συνεσταλμένα στα παγκάκια, μου έκανε εντύπωση πως τα είχαν μοιράσει και ο καθένας αναπαυόταν στο δικό του φέουδο, προσπαθούσαν ίσως να καταλάβουν πόσο απέχει το δικό τους όνειρο από το επίγειο κάλλος. Κι αυτό το σιντριβάνι φυλακισμένο μέσα στο καγκελωτό κελί του να γεύεται μόνο του τη δροσιά που εκπέμπει χωρίς αποδέκτη. Μια ατμόσφαιρα γαλήνης και ερημίας μαζί, αλλά ευτυχώς ο μικρός ποδηλάτης βρήκε τον συνομήλικό του κι εγώ την ευκαιρία να συλλέξω μία ακόμη από τις πολλές περιστασιακές γνωριμίες. Ο άνδρας με την κούραση και τη φθορά πάνω στο πρόσωπο έβγαζε τις λέξεις μετά το ρούφημα του καπνού, η γυναίκα μια όμορφη γαλανομάτα που είχε το μυαλό της κυρίως στο 2,5 ετών αγγελούδι της, που διψούσε για εξερεύνηση. Το τέκνον επέβαινε επί ποδηλάτου μετά βοηθητικών και του άρεσε ακολούθως το λάκτισμα και το σκαρφάλωμα επί της μαρμάρινης κλίμακος του Μεγάρου. Νωρίτερα, τρία κοριτσόπουλα σκηνοθετούσαν μια φωτογράφιση, το ένα ήταν το μοντέλο, με μακρύ ολόσωμο θαλασσινό φόρεμα και ανοίγματα πλευρικά, το άλλο κρατούσε τη μηχανή και το τρίτο έναν φακό. Φαίνονταν σαν γυμνασιόπαιδα που θα γυρνούσαν ταινία για το μάθημα του σχολείου τους ή θα φωτογράφιζαν το κορίτσι με τις άγριες μπούκλες που όλο άλλαζε στάση στα πόδια και στο φόρεμά του. Ένα κορίτσι που έμοιαζε να ντρέπεται μπρος στη θέα αργόσχολων και θαμώνων, έφερνε τη λάμψη των Μίντια σε μια νεκρή πιάτσα. Τελικά λόγο στο λόγο και ειδικά με το γνωστό τέχνασμα "μίλα πρώτα συ για τον εαυτό σου και θα δεις σε λίγο θα σε μιμηθούν κι οι άλλοι" έπιασα τη συχνότητα του ζεύγους: η κοπέλα απόφοιτος του Μεταφραστικού του Γαλλικού Ινστιτούτου, το αγόρι αρχικά δήλωσε "εργάτης'' με ένα ύφος που έλεγε ''βλέπεις εμένα η μοίρα μου δεν με αξίωσε για μεγάλες δόξες". Αλλά τι είναι πλέον η μετάφραση, η εκπαίδευση, οι υπηρεσίες, οι γειτονιές της πόλης, τα ταξίδια στην Ελλάδα κ.ο.κ.; Τα νερά όπου πλέουμε άνετα σε μια κουβέντα με αγνώστους κι έτσι λέγομαι Κώστας ο ένας, Κατερίνα η άλλη, μ' αρέσει να μεταφράζω, κι έχω κάνει και το Ραντεβού της Αφροδίτης, ποιανού; βρίσκω εύκολα πλέον ότι είναι η μεταφράστρια Αικατερίνη Αθανασούλη, που δουλεύει σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών διδάσκοντας γαλλικά και μοιάζει να έχει τα πλεμόνια για μεγάλες μεταφραστικές δουλειές. Αλλά η έκπληξη μού ήλθε στο τέλος όταν ο άνδρας εξομολογήθηκε ότι ένεκα ανεργίας μπάρκαρε προ χρόνων σε γκαζάδικο και φαίνεται πως η πιο μεγάλη αγωνία των 5 χρόνων του στις θάλασσες του κόσμου, τι όμορφο το θαλασσινό φόρεμα του κοριτσιού, ήταν ένας τυφώνας 4 ημερών στον Ατλαντικό. Ηθικόν δίδαγμα: στους μεγάλους άδειους πίνακες όπως της πιάτσας του Ζαππείου γράφε με γρήγορες αφηγήσεις στιγμιότυπα της ζωής σου. Πού ξέρεις, μπορεί κάπου κάποτε κάπως να σηκώσουν ένα σιντριβάνι χαράς και αναπάντεχης έκπληξης. Πάντως, μην μου πείτε όχι, ωραία ταίριαξαν τους ωκεανούς τους: γλώσσα η μια ωκεανούς ο άλλος, και το παιδί να νιώθεις πως θα ταξιδεύσει σε έναν κόσμο που θα αλλάξει άρδην (μόνο η ωραία φεγγαράδα θα μείνει, το αθάνατο τοπίο του ουρανού).
Είπαμε χωρίς να το πιστεύουμε πως θα ξαναβρεθούμε στα ίδια μέρη τις ερχόμενες μέρες, τι να το κάνεις, μας έφυγε πλέον η περιέργεια, και το πέρασμα από το περιστασιακό στο σοβαρόν της γνωριμίας δεν είναι απλή υπόθεση.
1 σχόλιο:
Καλό μήνα :) είμαι μέρος αυτής της ιστορίας και πολύ συγκινήθηκα με το άρθρο σου
Κατερίνα
Δημοσίευση σχολίου